Emilíana Torrini betovert ademloos Doornroosje

Sterke liedjes van een "charmante diva”

Theo Miggelbrink ,

Emilíana Torrini verwierf haar eerste bekendheid met Gollum’s Song, een nummer dat ze schreef voor de Lord Of The Rings-trilogie. Eerder had ze al het door triphop geïnspireerde album Love In The Time Of Science (2000) met het minor hitje Unemployed In Summertime uitgebracht. In 2005 werd dit opgevolgd door het folky Fisherman’s Woman, Me & Armini (2008) en meest recent Tookah (2013). Dat laatste album kwam ze op 18 november voorstellen aan haar Nijmeegse publiek.

HET CONCERT

Emilíana Torrini & Sväva, Doornroosje, paarse zaal, dinsdag 18 november 2014

DE MUZIEK

De jonge Friese band Sväva opent de avond open. Ze doen dit met een handvol songs van van hun recente EP We Have Just The Live We Want en de single Heather. Zij trakteren Doornroosje onder andere op Halcyon Days, het openingsnummer van de EP. Daarna brengen ze ook Heather, Blue Moon en afsluiter Flown. Sväva doet met hun dreampop-sound een beetje denken aan Mister & Mississippi. En hoewel ze een sfeervol ingetogen set spelen, hebben ze nog niet die zeggingskracht die de jonge Utrechtse routiniers inmiddels al wel hebben. Hun optreden van deze avond maakt zéker nieuwsgierig naar meer.

Dan is het tijd voor hoofdact: Emilíana Torrini. De intieme paarse zaal van Doornroosje (Doornroosje kent het begrip grote of kleine zaal niet, ze denken in kleuren) is dé perfectie zaal voor de IJslandse. Met haar exotische looks, die ze dankt aan een Italiaanse vader en IJslandse moeder, heeft ze wel iets weg van een sprookjesprinses.

Ze trapt, hooggehakt en in een stemmige zwarte jurk, even na negenen af met Tookah de titeltrack van haar nieuwste album. Via Home, met een lichte reggae-feel en Animal Games, dat met een strakke drumbeat begint, belandt ze al snel op de zonniger paden van Sunny Road. Ze wisselt dromerig en ingetogen bovendien mooi af met vrolijk en up-tempo. Soms zelfs in een nummer, zoals bij Heartstopper. En lieflijk, zoals bij Autumn Sun, met dreigend zoals in Ha Ha: een song met eenzelfde soort spanning als er in de lucht hangt juist voor een onweersbui.

Echt ingetogen wordt het pas bij Today Has Been OK, waarin Emilíana Torrini enkel begeleid door akoestische gitaar, op haar breekbaarst klinkt. Deze breekbare stemming blijft gehandhaafd in Birds, waarna het tijd is voor vrolijkheid in Big Jumps. Een nummer waarbij zijzelf altijd vrolijk dansend over het podium dwarrelt, zo beweert ze, maar dit nu achterwege laat. Zijn het de hakken die ze draagt? Of een zwangerschap, die ook haar verhuizing naar IJsland verklaart, nadat ze jarenlang in Engeland gewoond heeft? Volgens vrienden maakt ze er meerdere toespelingen op. 

Wat prettig is, is dat ze vrolijk babbelend haar liedjes aan elkaar praat. Zij vertelt bij bijna iedere song een anekdote over het ontstaan van het liedje. Me & Armini heeft de opmerkelijkste anekdote. Dat blijkt over een stalker te gaan. Opmerkelijk omdat het niet alleen een van haar sterkste nummers is, maar ook de titeltrack van haar derde (internationale) album. Als het zulke nummers oplevert, zou je bijna wensen dat meer artiesten liedjes over hun stalkers schreven.



Na een vrij ingetogen optreden is het in de slotfase tijd voor het springerige Jungle Drum en mogen na het broeierige Blood Red aan het einde van de show de remmen los met o.a. When Fever Breaks. Daarbij dreigt de boel nog even echt te ontsporen. Maar met haar lenige stemgeluid weet ze het geheel toch weer mooi op de rails te zetten.

Aan het einde van de show beloont ze haar publiek, door het "toegifttoneelstukje” achterwege te laten en gelijk de "toegiftsongs” Summer Breeze en Beggars Prayer te spelen. Niet de sterkste nummers van de avond, maar ideaal om de betovering van de avond langzaam te verbreken. 

PLUS

Aan alles is te merken dat Emilíana Torrini een vakvrouw is. Ze weet met haar charmante verschijning, karakteristieke stem en vrolijke anekdotes Doornroosje moeiteloos voor zich te winnen. Het publiek luistert ademloos naar haar en het grootste deel van het concert kun je een speld horen vallen.

MIN

Het optreden is soms iets aan de ingetogen en statische kant maar dit weet ze handig te ondervangen door 'kleine' liedjes af te wisselen met vrolijke en up-tempo nummers en lieflijke met broeierige songs.

CONCLUSIE

Het concert is de perfecte show om je gedurende anderhalf uur in een andere wereld te wanen. Het optreden is het bewijs dat dit kan zonder visueel overdonderend te zijn. De sterke liedjes van een "charmante diva” als Emilíana Torrini volstaan.