Orange Maplewood was afgelopen Oranjepopfestival in Nijmegen één van de uitblinkers. Maar het drietal komt nog beter uit de verf op een knus binnenpodium. Daar waar de geluidsdruk hoger ligt en het zweet niet verdwijnt tussen de grassprieten. Gerben, Yordi en Duncan, drie knapen die snappen hoe er gewerkt moet worden. Je moet het zelf doen, je moet zwoegen voor je muziek!
Vanavond houdt Orange Maplewood hun doopfeestje ter ere van Just Another Fairytale. Een plaatje vol dynamische rockliedjes met kwinkslagen richting punk en stonervibes, maar vooral veel grunge. Deze uit de mode geraakte term uit de jaren negentig is vanavond sowieso de rode draad. Alle bands gaan er, zij het op eigen wijze, mee aan de haal.
Het grungesprookje van Orange Maplewood
Feestelijke plaat-doop in LuxorLive
Drie aanstormende en luidruchtige bands op een stormachtige lenteavond. Tales (that are not supposed to be heard by people) komt vanuit het westen des lands en Paceshifters (toch al een ietsje grotere naam) komen eigenhandig Orange Maplewood supporten. Want de drie uitgevlogenen uit Lochem presenteren vanavond hun eerste album. Oordoppen in en gaan met dat ding!
Tales (met de lange naam tussen de haakjes) start op eigenwijze en noiserockende tred, maar schakelt al vlug weer richting de bekende Nirvana-paden. Niettemin vanwege de zanger/gitarist zijn stijl. De klankkleur van het stemgeluid neigt zeer naar de heer Cobain. Het gitaarspel in combinatie met de opbouw van de composities doet de rest. Verder valt er bijzonder weinig op deze band aan te merken. Het drietal speelt hecht, bevlogen (bassist!) en de overdracht zijn van een hoog niveau. Het laatste nummer van de set, inclusief de interessante maatwisselingen en tussenstops is zelfs van een uitzonderlijk niveau. Tales, laat de wereld jullie verhalen vooral maar wél horen!
Potverdriedubbeltjes, Paceshifters zit nog steeds in de groei. Een groei die maar niet stagneren wil, gelukkigerwijs. Deze band wordt alsmaar maar beter en beter. Het écht jeugdige en daarbij komende schattige is er goeddeels wel vanaf. De pubertijd lijkt over en Paceshifters rockt harder en strakker dan ooit tevoren. De rammende en puntige punkrock gelardeerd met snufjes stonerrock (stukken waar zowel het publiek als de band lekker in kan gaan ‘hangen’) mist ook vanavond zijn doel niet. Paceshifters mag niet gezien worden als opwarmertje, daar zijn ze veel te goed voor; het is een strak en intens hoofdgerecht. De Nirvana cover had dan wel niet gehoeven, het houdt de draad van de avond in ere.
Ja, mannen van Orange Maplewood, jullie hebben het jezelf niet gemakkelijk gemaakt door de twee voorgaande bands uit te nodigen op jullie feestje. De lat ligt inmiddels hoog. De zaal zit vol goede energie. En dan beginnen jullie… met een breekbaar semi-akoestisch liedje inclusief blazer?! Moedig, maar niet erg handig. Dit geintje nogmaals flikken tegen het einde van de set, wanneer het publiek inmiddels druk doende is met stagediven en moshpitten. Nog minder dan handig…
Op deze bijzondere keuzes na heeft verder niemand te klagen over het optreden. Jullie spelen goed, erg goed zelfs. De ruwe rock inclusief de Beatlesque dubbele vocalen is verdomd dik in orde. Soms neigend naar The Posies, dan weer, jawel alweer, Nirvana. Maar wel met eigen smoel. Bij het optreden deze avond laten jullie pas echt zien wat jullie kunnen. Goede liedjes, sterk (individueel) spel en met veel plezier en overtuiging gebracht. Een pracht van een plaatpresentatie, waar het festivaloptreden van twee weken terug zelfs volledig bij verbleekt. Geen sprookjes, harde realiteit!