De tweede plaat van Krach is alweer een tijdje uit, maar dat betekent niet dat men erover uitgesproken raakt. Hij is mondjesmaat gepresenteerd aan het publiek, iets wat tegenwoordig toch een beetje het ding blijkt te zijn. En dat werkt goed, zolang er meer te raden over blijft en er ook een paar vette video clips worden gemaakt. Wat kan er nog meer gezegd worden over de belangrijkste plaat die een band kan maken, namelijk: de opvolger van een succes?
Wat meteen opvalt en waar ook al voor is gewaarschuwd, is dat het rock element dat bij de eerste plaat misschien nog iets meer op de voorgrond stond, nu wat naar de achtergrond is geschoven. Elektronica-elementen lijken dus logischerwijs wat meer op de voorgrond te liggen. Dit maakt de tweede plaat van Krach een uiterst verfrissend stukje luistervoer.
Toch zijn het echte liedjes. Dat wil zeggen dat de basis van de nummers niet bestaat uit een of andere beat met simpelweg, een hippe groove en wat platte tekst. Nee, het idee is sterk aanwezig dat de band bij wijze van spreken met de akoestische gitaar eerst een basis is gaan leggen voor de nummers, waarbij ook nog eens de inhoud van de tekst in het oog is gehouden. Het zijn dus in de basis weldoordachte nummers, die in verschillende vormen gegoten zouden kunnen worden. Aangezien zij geen singer-songwriters zijn om in een bruin cafeetje neer te zetten, heeft Krach ervoor gekozen de nummers te beleggen met een dikke plak elektronica.
Last Time I Checked This Was My House is luisterbaar, dansbaar en sfeervol. Het “Frankensteineske” experiment met rock en elektronica is geslaagd en zou zo kunnen dienen als soundtrack voor een film of een of andere vage Nederlandse of Vlaamse underground scène (horen jullie wel Dick Maas, Paul Verhoeven, Johan Nijenhuis, Tom Barman, Tim Oliehoek en consorten?). It’s Alive!!