Trots vermeldt de band dat het album gemasterd is door Chris Hanzsek van Hanzsek Audio in Seattle. Hanzsek is sinds de jaren negentig een grote naam in de grunge in Seattle, het centrum van het genre. De band verwijst hierbij naar Soundgarden, The Melvins en Screaming Trees. Door deze referentie vergelijk je onwillekeurig Orange Maplewood met deze drie. Nee, Orange Maplewood heeft niet de metal-hardrock sound van de eerdere Soundgarden. In de verte komt iets voorbij van het latere en meer poppy album Superunknown. The Melvins zeker ook niet. Daarvoor zijn The Melvins te obscuur. Dichter komt de band bij Screaming Trees, met eenzelfde creativiteit en intensiteit.
Just Another Fairytale is een avontuurlijk grungy sprookje met verrassende muzikale subtiliteiten. De plaat opent met het ijzersterke Don't Worry It's Just an Explosion. Dit móet de volgende single worden. Het tweede nummer is het al langer op single verkrijgbare Superdestroyer. Verrassend is de bijna akoestische ballad Castles in the Sky, met heel fijne pianoloopjes van Jordy Sanger. Prima ballad voor de b-kant op een tweede single. Misschien bewonderd door de harde kern rond Orange Maplewood, maar het laatste nummer op de a-kant, My Solution: Devilution, is overbodig. Snel de lp omdraaien. De b-kant gaat verder met het zware, maar lekker lome Greed for Green. Met het derde nummer op deze kant laat de band je weer voor een moment op adem komen om dan toch nog vol gas te eindigen. De gebroeders Grimm komen in het negende nummer, Rumplestiltskin, voorbij. Deze song is heel afwisselend met subtiele, haast surfpopachtige, tussenstukjes. Op het eind levert gastmuzikant Joost Hagen op trompet een muzikale strijd op leven en dood met de rest van de band. Just Another Song is de afsluiter. Inderdaad: gewoon nog een liedje. Ware het niet dat Hagen nu op flügelhorn de melodie mooi inkleurt.
