Dag des Oordeels: Sugartoosh - Who'll Drive?

Tse Kao ,

De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van glimmende schijfjes. Deze keer het debuutalbum van Sugartoosh - Who'll Drive?

De titel van het debuutalbum van de Achterhoekse rockers van Sugartoosh, Who’ll Drive?, vraagt om een speelbeurt in de auto. Volume op tien en gas op de plank. Zo gezegd, zo gedaan. 

Het album telt elf nummers en daar gaat het mis. Je moet als band wel wat in huis hebben om 44 minuten lang te blijven boeien.
De eerste zes nummers op Who’ll Drive? zijn opgebouwd uit standaardbluesrockgitaarriffs met degelijk drum- en basspel en dito vocalen van zanger Luuk Penterman. De invloeden van stoner en blues zijn duidelijk terug te horen in de sound van de band en de songs zijn degelijk en dynamisch opgebouwd.
 
Sugartoosh heeft bij deze eigenbeheerproductie z’n best gedaan om alles netjes in te spelen en dat hoor je. Het klinkt vrij statisch en springt op geen enkele manier uit de band. Het repertoire ontbeert karakter, een eigen smoelwerk. Daarnaast is de rauwe, energieke live sound van de band onvoldoende terug te horen. Ik mis vooral ook gierend leadgitaarwerk, dat buiten de begaande paden treedt, waar het genre om vraagt.


Pas vanaf nummer zeven Out Of Control laat Sugartoosh eindelijk zijn ware gezicht zien. Vanaf nu wordt het een stuk boeiender en de energie spat er steeds meer vanaf. Ik krijg eindelijk de neiging het gaspedaal verder in te trappen. Bij de laatste track Single Combat is het helaas alweer gebeurd met de energie. Het nummer is niet tempovast (opzettelijk?) en klinkt vermoeid. Er wordt aan het einde van de song naar een climax opgebouwd, die jammer genoeg uitblijft. Een soort anticlimax, dus.

Productietechnisch klinkt het album vrij muf en mist sprankeling. De productie is niet heel uitgesproken en wat te netjes, waarbij het toch al te weinig aanwezige leadgitaarwerk ook nog eens erg naar achtergrond is gemixt.
 
Sugartoosh staat live z’n mannetje, maar maakt dat op hun debuutalbum te weinig waar. Het doet me eerder verlangen naar een live optreden in volle, dampende kroeg, waar de rauwe live energie eraf spat. Bij een genre als deze wil je toch op z’n minst het bier en zweet ruiken, waarmee de plaat tot stand is gekomen.