De Arnhemse Harry Holzhauer begon Holz omdat hij muziek wilde uitbrengen zonder over stijlen te hoeven nadenken. En dat is hem, wat mij betreft, goed gelukt. Ik kan in elk geval geen duidelijk stijlkaartje hangen aan Po6ot, Water Falls, Automaton of één van de andere zes nummers op dit vierde album. Strak, hard en metal is het in elk geval vaak wel.

Emulating Felicity is een volledig instrumentaal album en vertelt het verhaal van een robot die graag mens wil worden. Als het daarin faalt, besluit de robot om de wereld, met alles erop en eraan, te vernietigen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dát niet uit de muziek had opgemaakt. Desalniettemin lijken de scheurende gitaren soms wel het armageddon te voorspellen.

Holzhauer heeft een aardig album afgeleverd. Als je daarbij bedenkt dat hij alles zelf heeft geschreven, alle muziek heeft gespeeld, het album heeft gemixt en geproduceerd en dat hij ook alle artwork voor zijn rekening heeft genomen, zijn complimenten op hun plaats. Wel vraag ik me af of het zich leent voor een liveperformance. Hoewel de nummers geen hoogstandjes zijn van ingewikkelde gitaarriffs, zijn sommige overgangen, zoals in Ad Hominem, zo abrupt dat ze live nauwelijks kunnen worden gerealiseerd. 

Emulating Felicity is vanaf 1 februari o.a. verkrijgbaar via iTunes en Spotify.