Fake ID mag het spits af bijten en doet dit in het zeer knusse Bijstand. Vanavond spelen ze akoestisch en voor de gelegenheid hebben ze wat vrienden meegenomen die mee jammen. De eerste paar nummers klinken ook vooral als een jam en het lijkt even alsof de band te veel tegelijk wil, maar al snel weten ze het toch tot een prettig klinkend geheel te smeden. Wat vooral opvalt zijn de lekker klinkende akoestische gitaarpartijen en mooie samenzang tussen zanger en drummer. Dit combineert de band met relaxte drums en bas, en een blazer die af en toe meer leven in de brouwerij brengt. Hiermee zorgt Fake ID voor een fijne aftrap van Route 024. [MW]
Filevorming op Route 024
Geslaagd debuut Nijmeegs showcasefestival
Tien acts/bands uit de keizerstad spelen op vijf verschillende podia tijdens deze mini-Popronde. Voor sommigen is het de 'homecoming' na een lange tijd niet thuis te hebben gespeeld, anderen presenteren zich juist aan een publiek dat hen mogelijk nog niet kent. Maar overal bouwen de bands een feestje en is het druk. Zo druk zelfs dat er op een enkele plek zelfs een dikke file voor de deur staat.
In het rokerige Backstage staan de bezoekers ondertussen klaar voor Emperors. Zij spelen sympathieke stonerrock met invloeden die van de T-shirts van de bandleden zijn af te lezen (Clutch, Karma to Burn). Het spel is uiterst degelijk, maar de liedjes zijn qua compositie wat saai. Dit is met name te wijten aan de vlakke gitaarsound en het eenzijdige stemgeluid van de zanger. Iets meer performance mag ook wel, want als diezelfde zanger tijdens een niet bijster interessant instrumentaal nummer gaat keuvelen met het publiek heeft het geheel toch meer weg van een gelegenheidsoptreden op een feestje. Emperors zal met dit optreden in ieder geval weinig nieuwe zieltjes hebben gewonnen. [TK]
In Café Weerlicht laat The Lighthouse met hun progressieve indierock horen over een goede dosis talent te beschikken, ondanks dat ze de aandacht niet de volle drie kwartier kunnen vasthouden. De bandleden zijn nog erg jong, maar zetten toch een strakke set neer. Met name de zang, die doet denken aan die van Placebo’s Brian Molko, geeft de band iets waarmee ze zich kunnen onderscheiden. Ook het fijne gitaarspel valt op en geeft de muziek naast een progressief randje soms een dromerig sfeertje. Uitschieter is misschien wel de ballade, die een goede en uitgesponnen opbouw heeft en uitkomt in een sterke climax. Een aantal meer pakkende nummers (waarvan er zeker al een aantal te horen is) en er is een mooie toekomst weggelegd voor The Lighthouse. [MW]
Aan Charl Delemarre vervolgens de taak om een zeer rumoerige Bijstand stil te krijgen. Dit lukt helaas niet, maar aan hem ligt dit zeker niet. Charl, oud-deelnemer van het programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland, begint met een extra bandlid op elektrisch gitaar. Vanwege de lange set komen er eerst Engelstalige nummers aan bod en wordt er langzaam overgegaan op Nederlandstalig. Vooral bij die Nederlandse liedjes past zijn karakteristieke en krachtige stem erg goed. Maar ook de Engelstalige nummers zijn regelrechte pareltjes. Wanneer er even zonder elektrische gitaar wordt gespeeld en Charl Delemarre solo op het podium staat maakt hij evenveel indruk. Als de piano aan bod komt gaat hij even de mist in, maar dat komt waarschijnlijk door de feedback van de geluidsinstallatie die de oren teistert. Ondanks het aanhoudende rumoer staat het buiten kijf dat Charl een rasmuzikant is en misschien zelfs wel een van de beste singer-songwriters van Nijmegen. [MW]
Wie niet in de Bijstand is, staat waarschijnlijk bij Kayser Karel in Merleyn. Ooit wonnen ze de Roos van Nijmegen, maar dat is lang geleden. Toch is er blijkbaar niets veranderd in tussentijd. Nog steeds heeft Kayser Karel het predikaat veelbelovend te zijn. Het vermoeden begint deze avond te rijzen dat zij in toekomst ook niet veel verder dan deze betiteling zullen komen. Nog steeds zijn de structuren in hun muziek interessant, maar interessant alleen is niet genoeg. Kayser Karel pakt niet door. Hun gitaarrock met kwinkslagen gaat vele kanten op en is meer muzikantenmuziek dan echt geschikt voor publiek. Maar dan helaas wel muzikantenmuziek met houterig spel van de bassist en dubieus gitaargeluid in combinatie met rommelige aanslagen op de snaren. Het optreden is aardig, maar ook aardig is niet genoeg. Kayser Karel is en blijft een tussen-wal-en-schip-bandje. [EE]
The Hubschrauber heeft daarentegen vanaf minuut één de wind in de rug. De NDRGRND is voor zijn doen uitzonderlijk vroeg volgelopen met publiek dat op enkele centimeters afstand van de band aandachtig staat te luisteren. Verschillende jongedames bewegen sensueel hun lichaam op de uitstekend in elkaar zittende poprock. Het zijn prima liedjes en begaafde muzikanten, maar toch wringt er iets. De omschrijving ‘psychedelische helikopterrock’ lijkt niet van toepassing. Misschien omdat het optreden wel heel erg braafjes is en de overdadige instrumentatie (extra percussie, met een strijkstok de gitaar bespelen) eerder afleidend is dan een meerwaarde heeft. Je zou het zelfs een tikkeltje pathetisch kunnen noemen. Iets meer venijn zal The Hubschrauber live goed doen. [TK]
Elders in Nijmegen hebben ze daar geen last van. Als er één band is die de boel op stelten kan zetten en een show kan weggeven, dan is het wel Rectum Raiders. Café Weerlicht puilt uit van de mensen én van de energie. Hakkende drums en vette gitaarpartijen zijn een veelvuldig terugkomend ingrediënt in de metal- en rocknummers van Rectum Raiders. De gitaar staat in het begin vrij hard waardoor er een paar missertjes te bespeuren zijn, maar niemand die zich eraan stoort. Het gas blijft dit optreden goed ingetrapt en de vlam slaat snel over op het publiek dat samen met de band een feest van jewelste bouwt. Op het einde kunnen we vooral concluderen dat ze er vanavond zeker fans bij gewonnen hebben, en dat ze nog wel even door hadden mogen spelen. [MW]
Zo’n beetje de huisband van rockcafé Backstage deelt ook mee in de feestvreugde. Waar de tijd in de kroeg stil lijkt te staan, is dat ook het geval met de muziek van Intero. De medio jaren negentig ‘moderne’ metal mag dan alles behalve vernieuwend zijn, het concept werkt wel nog steeds. De hoofden worden stevig geschud en de pink en wijsvinger gaan geregeld de lucht in tijdens het optreden. Dat het totaalgeluid in de Backstage nogal wat te wensen overlaat mag ook de pret niet drukken. Intero kent het klappen van de zweep en legt deze dan ook met alle plezier over hun publiek. Zanger Ralluf doet een 'all-nighter', hij stond namelijk twee uur geleden ook al met Emperors op dit podium, maar daar is niets van te merken. Zijn schuurpapieren strot is perfect voor Intero en Intero is perfect voor hem, als even voor de Backstage en Route 024. [EE]
Bandito veegt vervolgens de vloer aan met alles en iedereen. De aanwezigen in Merleyn worden getrakteerd op een vuige bak pretentieloze en bovenal compromisloze rock 'n roll. Het optreden is hard, energiek en ongenadig strak. Blikvanger is frontman Jord en diens zang wordt prettig ondersteund door de achtergrondvocalen van zijn gitaristen. Hoewel het publiek in eerste instantie wat overrompeld lijkt, komt het gedurende het tweede gedeelte van de set los. Er ontstaat zowaar wat beweging voor het podium en een nummer als Dead Man Running krijgt de verdiende vuisten in de lucht. Zo krijgt Bandito Merleyn uiteindelijk op de knieën. [TK]
Waar alle mannen naar Bandito in Merleyn gaan, is Wolves Dressed In Sheep er voor de meisjes. De NDRGRND staat er vol mee en die hebben het goed naar hun zin bij het Nijmeegs popclubje. Met rock heeft het, op een paar stalen snaren na, bijzonder weinig van doen. Toch laat Wolves Dressed In Sheep deze avond een hele goede indruk achter. Tweemaal grepen zij afgelopen jaar naast het goud van de stedelijke bandwedstrijden. Maar als zij toen net zo goed hadden gespeeld als vanavond dan had de eindstand wel eens heel anders kunnen zijn. Het vijftal speelt hecht en allen hebben nu blijkbaar het instrument in handen dat ook klopt bij hun kunnen. De liedjes zijn aantrekkelijk en de vrolijke presentatie maakt het plaatje compleet. Het optreden van de vier jongens en dame is een prima afsluiter in de NDRGRND om dansend de nacht mee in te kunnen. [EE]
Het initiatief is mooi en de uitwerking van het project is prachtig. Toch is de programmering wel erg ‘gesneden koek’. Een beetje muziekliefhebber heeft mogelijk alle acts die optreden al eens tot veelvuldig kunnen zien. Maar in de Route 024-setting is het toch net weer een tikkie specialer blijkbaar. Alle bands geven vol gas en zorgen samen met het publiek en de enthousiaste organisatie voor een avond die niet snel vergeten zal worden.