Polderpop ontstond 25 jaar geleden vanuit een jongerencentrum, zoals zoveel festivals in die tijd. Maar in tegenstelling tot veel van die festivals heeft Polderpop de tand des tijds doorstaan en biedt al jarenlang een kleinschalig maar hoogstaand muzikaal zomerfestival in de bocht van de Waal. Het succes is vooral te danken aan de missie van de organisatoren: nieuwe bands ontdekken. Gedurende het hele jaar voorafgaand aan het festival zijn zij bezig met de selectie van nog onbekende Nederlandse bands. Daarnaast is ook altijd ruimte voor jong lokaal talent. Het zijn dan ook zeker niet de minste namen die de afgelopen jaren op een van de Polderpodia hebben gestaan.
Polderpop 2014
Geweldig festival valt helaas deels in het water
De 25e editie van Polderpop in Leuth (bij Nijmegen) werd tevens de eerste keer dat het feest niet tot het einde toe is gevierd. Aan de organisatie heeft dat niet gelegen, evenmin aan het publiek of aan de bands. Het was de striemende regen die een voortijdig einde maakte aan dit gratis festival dat traditioneel wordt gehouden op de tweede zondag in augustus.
Ook dit jaar stond er een gevarieerd aanbod aan artiesten op het programma. Naast nieuwe bands was, vanwege het lustrum, ook gekozen voor een aantal oudgedienden uit eerdere afleveringen van het Polderpopverhaal. Het festival was dit jaar neergestreken op een nieuwe locatie aan de Bredestraat in Leuth. Net buiten de bebouwde kom ligt tussen de uitgestrekte boomgaarden en weilanden een klein terrein omringd door bomen. Deze voormalige zoutopslag vormt het perfecte decor voor een festival: in de open lucht, maar toch besloten; afgelegen, maar toch makkelijk bereikbaar. En een bodem van asfalt die in de loop van de middag goed van pas blijkt te komen want het voorkomt dat iedereen tot de enkels in de modder komt te staan. Een lot dat de geparkeerde auto’s in het naastgelegen weiland wel treft. Gelukkig is een buurman met een tractor snel gevonden als de eerste gasten het terrein willen verlaten. Het terrein is intiem ingericht: aan de ene kant staat het Polderpodium met daar tegenover het kleine podium, de Kiosk. Er tussenin ligt aan de ene kant de entree en een eettentje, aan de overkant de bar met een flink overdekt gedeelte. Her en der staan statafels en picknickbanken.
Rond kwart over een druppelen de eerste bezoekers het terrein op: ouderen, jongeren, gezinnen met kleine kinderen. Er lopen ook veel vrijwilligers rond, zowel jong als oud. Het is duidelijk te zien dat het festival gedragen wordt door de gemeenschap. Er zijn nog veel vrijwilligers van het eerste uur waarvan de kinderen zich inmiddels ook inzetten.
Strikt om half twee begint het programma, met Counter Jib, drie enthousiaste muzikanten uit Utrecht met een muziekstijl die doet denken aan bands als Incubus, soms zwemend naar de duisterder rock uit de jaren ’70. Ondanks het feit dat er nog niet veel publiek aanwezig is, spat het enthousiasme van het podium. De groep is opgericht in 2013 en bestaat uit Florian Wolf, Wouter de Graaf en Rolof Groothoff. Deze laatste is er niet bij maar wordt vervangen door gastdrummer Peter ten Wolde. Binnenkort brengen ze hun eerste cd uit. De presentatie is in Utrecht, maar het is absoluut de moeite waard om daar voor om te rijden. Veel te snel is hun set voorbij en keert het publiek zich om, richting hoofdpodium.
Daar staat een band klaar van een heel andere signatuur: donker geklede muzikanten voorzien van tattoos spelen ruige metal met een symfonisch randje. Hun debuutalbum Modern Violent Gentleman uit 2013 werd geproduceerd door Joost van den Broek die ook ondermeer Epica en Ayreon onder zijn hoede had. Na een extra ruig nummer meldt zanger Valerio Recenti vrolijk dat de band ook is in te huren voor kinderpartijtjes. En inderdaad staan er een paar kinderen vooraan bij het podium die de muziek duidelijk waarderen. Hoe dan ook, wel of niet geschikt voor kinderen is My Propane een aangename verrassing voor liefhebbers van symfonische rock-metal. Behalve de uit Italië afkomstige Britse zanger bestaat de band uit de Zuid-Amerikaanse Indiër Anand Mahangoe op gitaar, de Nederlandse DJ van Zon op bas en half-Duitse Remon Masseling op drums. Ondanks hun ruige uiterlijk zijn het vriendelijke jongens die goede muziek maken met af en toe een kwinkslag naar het publiek en een prima podiumperformance.
Gelukkig begint het terrein wat voller te raken maar de zon laat het afweten. Sterker nog, donkere wolken doemen op boven de omringende boomtoppen als de mannen van Dix het podium van de Kiosk betreden. In 2000 stonden zij voor het eerst op Polderpop, inmiddels zijn zij twee cd’s verder met de derde op komst. Dix (spreek uit op zijn Frans: dies) speelt americana en country, bluegrass en folk afgewisseld met regelrechte rock. Wat ontbreekt is het kampvuur en het opengeritste blik bruine bonen. Dix zijn vier jeugdvrienden uit het Land van Maas en Waal: Erik van Oijen, Johnny Ariëns en Ray en Johan van Haalen. Halverwege hun optreden breekt de eerste bui los maar Dix speelt onverstoorbaar door terwijl het publiek schuilt onder partytenten en paraplu’s of zich hult in poncho’s. Het moet als band toch een vreemde ervaring zijn: spelen voor een leeg verregend terrein. Even snel als de bui begint is het ook weer droog.
Het hoofdpodium wordt vervolgens bezet door de vijf meiden van Bells of Youth. Maar vergis je niet: dit is geen schattige meidenband, deze dames rocken! Hun opbouw is wat dat betreft perfect. Van een meerstemmig gezongen folkliedje wordt het steeds ruiger tot fraaie bewerkingen van nummers van Fleetwood Mac en Roxy Music. In maart verscheen hun debuutalbum BOY en deze zomer staan ze op veel festivals. De Bells zijn: Leonie, Marcia, Hellen, Estelle en Lisa en in tegenstelling tot de Spice Girls hoefden ze deze namen niet te verzinnen. Muziekkrant OOR riep de Bells of Youth uit tot een van de beloftes voor 2014 en daar kan het Polderpoppubliek het mee eens zijn. Zelfs de tweede hoosbui van de dag brengt de meiden niet van de wijs.
In de kiosk treedt DanZman aan. Antoine Kroes speelde in 2003 op Polderpop met A#1. Het duurt even voordat hij kan starten want de regen heeft zijn gitaar ontstemd. Gelukkig heeft zijn eigen humeur er niet onder geleden. Antoine maakt samen met Kees op drum en Ayleen op bas nederpop in diverse stijlen, soms zacht en poëtisch dan weer hard en rockend met prikkelende teksten. Het publiek reageert enthousiast en danst tussen de druppels door.
Het wordt vijf uur en tijd voor Exit 31. De komende drie kwartier krijgen we stevige rock uit Limburg voorgeschoteld door Garry en David Capel, Ivo Penders en Bart Keltjens. In maart kwam hun nieuwe album Killer Body uit. Ook dit is absoluut een band om in de gaten te houden. Prima muziek en een aimabel optreden. Het plezier straalt er vanaf. Het festivalterrein staat inmiddels gezellig vol en er wordt gedanst en luchtgitaar gespeeld.
De volgende act in de Kiosk is Sugartoosh, een energieke band met roots in de Achterhoek. In 2011 waren ze hun drumstel vergeten maar gelukkig konden ze er eentje lenen van een behulpzame inwoner van Leuth. Ditmaal zijn ze niets vergeten en kunnen ze zelfs hun debuutalbum Who’ll Drive? presenteren. Sugartoosh speelt stevige rock met een dosis blues en een vleugje stoner. Fijne muziek zonder poespas, gewoon zoals muziek bedoeld is. Een prima festivalband die je ook zo tussen de schuifdeuren kunt parkeren, bestaande uit Luuk en Rick Penterman, Joep Langveld en Harm Jan Klein Gunnewiek.
Dan is het half zeven en op het hoofdpodium treedt het Nijmeegse Taxidermist aan. Enkele maanden geleden is hun eerste cd Desert Calm uitgebracht, vol heerlijke muziek die soms stevig rockend, dan weer melancholisch en soulvol klinkt. Die sfeer brengen ze ook op het podium maar al snel slaat de regen toe. Er zijn bands die de sterren van de hemel spelen, maar wat moet je als ze een hoosbui uit de hemel spelen? Onverstoorbaar zetten Wouter Maes, Teun Eikenaar, Jan van Tiel en Stijn van Oers hun vierde nummer in wanneer de technici uit voorzorg de lichten doven. Als even later de regen horizontaal het podium op striemt moet ook het geluid uit en wordt snel de apparatuur in veiligheid gebracht.
Een half uur later moet de organisatie het nog massaal aanwezige publiek meedelen dat het festival is afgelopen. Beide podia staan vol water. Het is vanwege de elektra niet meer veilig om te spelen.
Aldus komt er een voortijdig einde aan een prachtig sfeervol festival. De overige muzikanten staan nog te trappelen, maar de optredens van Marco Hovius, Texas Radio, Leeways en The Cool Quest vallen letterlijk in het water. Onverrichter zake moeten zij weer huiswaarts. Hopelijk krijgen ze volgend jaar een herkansing bij de 26e editie van Polderpop.