SD'n'O - Sex, Drugs and Offbeats: nieuwste riddim-loot aan ArtEZ-stam

Vioolgestuurde conservatorium-reggae explodeert tot waar feestje

Tekst en foto's: Robert Koekkoek ,

"Superleuk dat het publiek zoveel plezier had. Ik heb nog nooit voor zoveel mensen gespeeld die alleen maar aan het dansen waren. Dat geeft mij een ongelooflijk goed gevoel." Aldus het ontwapenende en ook alleszeggende antwoord van Judith Döhn (violist en backing vocals) op mijn vraag het optreden van SD'n'O voor haarzelf te omschrijven. Ze lijkt nog steeds beduusd van het succes.
SD'n'O is een van de twee 'ArtEZ-coachingbands' die op 9 april optraden in Bosch Arnhem. De afdeling Jazz & Pop van ArtEZ Conservatorium kent heel veel getalenteerde muzikanten. De individuele talenten vinden elkaar in een jam, vormen een bandje en treden hier en daar op. Daarnaast kent Jazz & Pop ook coachingbands. Het spelen in zo'n band is een verplicht, stevig in het curriculum verankerd onderdeel van de opleiding, en levert elf studiepunten op.

Coachingband

Mirjam Zegers is een van de coaching-docenten. Zij licht toe: "De doelstelling van het coachingtraject is dat de studenten leren na te denken over wie ze zijn als band, hoe ze hun repertoire opbouwen, hoe ze leren samen te werken. In het traject komen allerlei zaken aan de orde die ook bij een echte band spelen." De bands treden allemaal twee keer op buiten de veilige muren van ArtEZ. Meestal is het eerste optreden in de maand april in Bosch Arnhem. De studenten beginnen normaliter in het derde jaar met het coachingtraject. Zegers: "Studenten worden in principe vrij gelaten in hun keuze voor het instrumentarium en het repertoire. Muzikanten uit alle opleidingsjaren kunnen deel uitmaken van de band."
Dat een coachingtraject tot totaal verschillende resultaten kan leiden, bewees het dubbelconcert in Bosch met Lucy Lou en SD'n'O.

Ongeïnspireerd

Lucy Lou, een vijfmansformatie rond zanger Nanko Meiborg met onder meer gitarist Robert Siroen, overtuigt geenszins. Lucy Lou speelt bijna een halfuur een ongeïnspireerde set jazzy r&b met soulsausje. Helaas kom je dit soort r&b te vaak tegen bij ArtEZ-bands. Op zichzelf niet zo erg, maar zorg dan voor variatie in je songkeuze, mix er iets eigens doorheen, laat zien dat het leeft wat je speelt en zingt. Maar ja, als je een nummer aankondigt met een verhaaltje toen je als puber op vakantie was in Istanbul, een verhaaltje over heimwee en verlangen naar liefde, dat je opschreef in een boekje en dat je nu zoveel jaar later gebruikt als tekst voor een song? Pas in de laatste twee nummers komt de band los. De 'ArtEZ r&b-sound' wordt ingewisseld voor een rocknummer, een coachingband van de Tilburgse Rockacademie waardig. Afgesloten wordt met een funky nummer. Eindelijk beweging op het podium en in de zaal. Maar dan is het al te laat en afgelopen.

Studiepunten

Ongetwijfeld behalen de Lucy Lou-leden hun studiepunten. Lucy Lou heeft goede muzikanten en een goede zanger in de gelederen. Maar de band kan nog wel wat coaching gebruiken als het om een meer gevarieerde repertoirekeuze gaat, maar ook in de keuze wat bij iemand als muzikant of zanger past. Als de coach dan ook nog wat 'leven' in de podiumpresentatie weet te bewerkstelligen, zijn de punten verdiend.
Coachingdocent Zegers: "De docent beoordeelt in de eerste plaats op de muzikale kwaliteiten, maar ook op de podiumpresentatie. De podiumpresentatie is een 'elective' in een andere module." Het volgen van dit keuzevak levert maar twee studiepunten op.

Eigenzinnig, durf, lef

Heel anders gaat het bij SD'n'O. Het begint al met een eigenzinnige genrekeuze: reggae. Je verwacht dit niet bij het ArtEZ Conservatorium. Ook het instrumentarium getuigt van durf. In plaats van de bij een reggaeband vaak voorkomende blazers staan er twee violisten op het podium. Deze twee, Mirco Wessoly en Judith Döhn, nemen ook de backing vocals voor hun rekening. Geïnspireerd door het Berlijnse Seeed legt SD'n'O een vleugje rock en techno over het reggae-riddim. Waar Seeed zijn roots bijna vergeet en verzuipt in 'reggaerock', houdt SD'n'O het prima in balans.

De band is najaar 2013 als coachingband begonnen. Vanavond is de première. De band begint met een cover van Bob Marley, Exodus. Dat is lef hebben. Je eerste optreden starten met een song van de 'godfather of reggae'. Of je bent de rest van je optreden veroordeeld tot hel en verdoemenis, of je wordt toegelaten tot het paradijs waar Marley zelf op de troon zit. Het wordt al snel duidelijk: Marley ontfermt zich met liefde over zijn zes nieuwe discipelen. Naast de twee violisten zijn dit Paul Rittel (toetsen en zang), Mike Schneider (gitaar), Joris Geisselbrecht (bas) en Leo Binas (drums).

Sexy, saucy, salty, steamy

De band speelt afwisselend eigen nummers en covers. Alle songs overtuigen, de eigen nummers doen allerminst onder voor de covers. Het is een risico om violen een prominente rol te laten spelen in reggae. Doe je het niet goed, dan wordt het country of folk. Döhn en Wessoly weten hoe het moet: zij geven de songs de juiste 'feel' en een pittig tintje mee. Zoals het een echte reggaedrummer betaamt, legt Binas z'n hele hart en zaligheid in zijn drumspel en toont zich een meester in de 'one-drop' offbeat. Geisselbrecht op bas vult Binas perfect aan en lijmt met zijn spel de songs samen. Met snelle staccato tonen geeft Rittel op z'n keys waar nodig urgentie aan. Hij voegt kracht en ernst aan een song toe, maar hij weet ook mooie melodielijnen neer te zetten. Zijn zang: goed - niet meer, niet minder. Gitarist Schneider staat het hele optreden onopvallend in een hoekje van het podium. Maar om zijn gitaarsound kun je niet heen. Hij trakteert het publiek op mooie riffs. Mix de prominente rol van de twee violisten, het vleugje rock en techno, het lef, het plezier en de energie, en het resultaat is SD'n'O: sexy, saucy, salty, steamy.

Uitzinnig publiek

Don't Give a Fuck, een eigen nummer, sluit na ruim een uur het optreden af. Het uitzinnige publiek joelt om een toegift. Dit gejoel is bij de ArtEZ-optredens in Bosch nog nooit voorgekomen. Helaas heeft de band geen nummers meer paraat. Wel volgt een grote buiging voor het publiek. Nog meer gejoel. Geen toegift. De zes bandleden zijn duidelijk beduusd door hun grote succes en het enorme enthousiasme bij het publiek: de band komt niet op het idee om een van zijn nummers te herhalen. Een puntje van aandacht voor de coach.

Vriendschap

Na afloop heb ik een gesprekje met Judith Döhn en Paul Rittel. Rittel, eigenlijk cellostudent, is altijd al reggae-fan geweest. Het was zijn idee om een reggaeband op te richten en de muzikanten bij elkaar te zoeken. Als cellist kende hij de violisten Döhn en Wessolly al. Nu wil de hele band de twee strijkers een nog grotere rol laten spelen.
Rittel: "Het idee was om leuke muziek te maken en daarmee je studiepunten te halen. Af en toe kwam er een coachingdocent luisteren, en hoorde dat het wel goed zat." Döhn: "ArtEZ besteedt niet veel aandacht aan reggae. Reggaebands komen niet veel voor op school. Wij werden heel erg vrij gelaten." In het halve jaar dat de band nu bij elkaar is, is er een hechte vriendschap gegroeid. Rittel: "We willen met deze band doorgaan. Ik wil spelen met leuke mensen. De vriendschap staat voorop. Dan is het ook veel leuker om met elkaar op het podium te staan."
Vrijheid en vriendschap: samen vormen zij de sleutel tot het succes van SD'n'O.