#vf14 The Inspector Cluzo heeft een hekel aan basgitaristen

En er is meer wat deze maffe Fransozen niet kunnen uitstaan

Heyta Melssen ,

De tweekoppige band The Inspector Cluzo uit Gascoigne, Frankrijk, heeft een boodschap en een motto en dat luidt: Fuck the bass player. En passant zullen er tijdens de rest van het concert nog wel meer ‘fucks’ de revue passeren: Franse presidenten, multinationals, platenmaatschappijen, dj’s. Maar dat maakt dit duo allerminst tot scheldkanonnen of zuurpruimen. Hoewel het wel precies zo moet gaan als ze het willen hebben.

HET CONCERT
The Inspector Cluzo, Arc, 13 juli 2014

DE ACT
The Inspector Cluzo is opgericht in 2008 en bestaat uit Laurent ‘Malcom’ Lacrouts op gitaar en Mathieu ‘Phil’ Jourdan op drums. Beiden komen het podium op in een gekleed pak met wit overhemd en stropdas. Waar de forse Malcom met zijn wilde haardos en dito baard symbool staat voor de ruige Franse zuidwesthoek waar beiden vandaan komen (het land van de drie musketiers), ziet de tengere Phil er met zijn glad gesoigneerde streepbaardje en zijn baret er uit als de typische Fransoos. Maar dat is dan ook meteen alles wat stereotiep aan ze is. Het optreden hangt aan elkaar van grappen en wendingen, waarbij niet alleen de gitaar en het drumstel worden bespeeld maar ook het publiek. Het begint al meteen bij opkomst: Phil wenkt iedereen naar voren en dirigeert het publiek naar zijn plek. Een groepje dat hardnekkig blijft zitten aan de picknicktafel wordt streng toegesproken: "You come to zie concert, you have to fucking stand nearby." En dat doen ze dan ook.

HET MOMENT
Dat is lastig, het concert is een aaneenschakeling van momenten: zoals wanneer Phil meteen bij het begin zijn bekkens weggooit (en even later weer terugzet), of als Malcom vindt dat het publiek niet enthousiast genoeg danst en Phil ons dat moet leren, met sensuele bewegingen à la Michael Jackson. Of als Phil een paar al te enthousiaste moshpitters streng toespreekt met één opgetrokken wenkbrauw en Malcom met zijn stevige gestalte er even later nog eventjes dunnetjes overheen gaat: "Zis is zie last warning, ze next time I will come down to you.  Of als Phil een ‘cute girl’ uit het publiek vraagt op het podium te klimmen waarna zij een ‘terrible boy’ moet aanwijzen en zij beiden op de tonen van een lovesong van Malcom dansles krijgen van Phil (en een welgemeend applaus van de rest van het publiek). Kortom, momenten genoeg. Tot het laatste moment, waarop Phil met hulp van Malcom vrijwel zijn hele drumstel aan de kant heeft gegooid en de basdrum bijna op het hoofd van een van de fotografen dreigt te landen.

HET PUBLIEK
Zoals gezegd, het publiek wordt bespeeld en komt naderbij als het moet, doet de armen omhoog als daarom wordt gevraagd, swingt en zingt mee. En eigenlijk houden Malcom en Phil ook erg van hun publiek, en met name het Nederlandse publiek dat ze nog kennen vanuit Eurosonic in ‘Kroeningen’.

HET OORDEEL
Een act die zich uitstekend leent voor een festival. Niet in het minst dankzij de personages Malcom en Phil. Ook de muziek, inderdaad pittige blues afgewisseld met funk en ‘fucking’ rock & roll, nodigt uit tot swingen en springen. Deze band maakt een festival compleet.

DE FOTO