Strasbourg, Boog, 13 juli 2014 20:45 uur
#vf14 Strasbourg wil wel, maar bereikt weinig
Aangekondigde donkere techno wil niet echt loskomen
Het was natuurlijk ook best een lastige overgang: van de maffe Fransozen van Inspector Cluzo naar de duistere Fransen van Strasbourg. Maar dat kon toch niet helemaal het ongeïnspireerde optreden rechtvaardigen. Wellicht waren ze op een later tijdstip, als het ook buiten duister was geweest, beter tot hun recht gekomen. Dit is een band die zich slecht verhoudt met daglicht.
CONCERT
DE ACT
Strasbourg bestaat uit Tamara Goukassova op viool, Raphaël Sabatier op elektronische drum en synthesizer, Jonathan Marinier op synthesizer en zang en Mickaël Appollinaire op gitaar. De groep is afkomstig uit Parijs en speelt een duister soort techno, waarbij de muziek voortstroomt als een donkere golf, waar zich af en toe de scherpe klanken van viool en gitaar doorheen boren en de zang een duistere ondertoon verzorgt. De band lijkt vandaag helaas ongeïnteresseerd te spelen: de toetsenist op de elektronische drum staat bijna de gehele sessie in een hoek van 90 graden over zijn instrument gebogen, alleen zijn vingers bewegen. De gitarist staat vrijwel voortdurend met zijn rug naar het publiek. Alleen de violiste en de zanger doen af en toe hun best om contact te maken met het publiek, maar dat lijkt tot vrijwel het eind van de sessie – als een deel van het publiek al een ander heenkomen heeft gezocht – niet te lukken.
HET MOMENT
Gelukkig is het eindnummer wel van grote kwaliteit. Een lang uitgesponnen duistere Mogwai-achtige geluidswal waar heel subtiel de melodieën van gitaar, viool en zang doorheen komen. Deze laatste tien minuten maken veel, maar niet alles goed.
HET PUBLIEK
Op dit tijdstip van de dag is het publiek nog heel gemêleerd: zowel jong als oud, van peuter tot vijftigplusser. En dat is misschien niet helemaal het publiek waar een band als Strasbourg recht op heeft. Zijn muziek lijkt eerder geschikt voor duistere punkkelders dan een openluchtpodium met volop daglicht. Het wil dan ook niet echt lukken met meedoen en bewegen, het applaus na elk nummer is magertjes. Veel mensen zijn al vertrokken voordat het laatste nummer begint en daar hebben ze iets aan gemist.
HET OORDEEL
En dat is jammer, want juist dat laatste nummer maakt de belofte waar van duistere techno, bijna emo. Ook jammer dat de muzikanten zo weinig hun best doen om contact te maken met het publiek, anders hadden ze misschien nog iets meer krediet gekregen. Nu blijft het bij een lauw applaus en snel wegwezen naar de volgende act. De band heeft het in zich om spannende muziek te maken, maar het lijkt alsof de muzikanten nog zoekende zijn. Ze hebben hun draai qua stijl en arrangement nog niet echt gevonden.