M. Ward, Arc, zondag 13 juli

 

Bekend bij het grote publiek werd hij vooral als het duo She & Him, waarbij hij het podium deelde met actrice/zangeres Zooey Deschanel. Misschien wel interessanter was zijn samenwerking met Jim James (My Morning Jacket) en Conor Oberst (Bright Eyes) onder de allesomvattende naam Monsters of Folk, hetgeen helaas slechts tot één album leidde. Vanavond staat hij met zijn driekoppige begeleidingsband op het podium als M. Ward en speelt hij zijn makkelijk in het gehoor liggende bluesfolk.

 

Ward heeft een ouderwetse band met gitarist, drummer en bassist meegenomen. Niks opmerkelijks aan, ware het niet dat zijn gitarist het hele optreden achter een tweede drumstel zit verscholen dat pas tijdens Four Hours In Washington – ergens halverwege het optreden – daadwerkelijk gebruikt wordt. Als de band vervolgens twee minuten gaat stemmen lijkt alle illusie van vaart weer vervlogen, maar met Helicopter schakelt Ward het noodzakelijke tandje bij.

 

Het geluid staat het hele optreden vrij zacht. Bij de rustige nummers leidt dat nogal eens tot een hoop gekwebbel, maar een groot deel van de aanwezigen blijft wel degelijk aandachtig luisteren. Onder hen trouwens ook Janne Schra, die enkele jaren terug nog samen met M. Ward het nummer Eyes On The Prize opnam. Die hadden we stiekem wel op de setlist verwacht vandaag, maar nee: het blijft ook voor Janne bij een rol als toeschouwer.

 

Zoals gezegd mist het optreden vooral in het eerste half uur vaart en decibels om het publiek bij de les te houden. Met een zonnebril rotsvast op de neus overbrugt Ward ook geen moment de afstand tussen podium en toeschouwers, maar met een sterk tweede deel scoort de folkmaestro hier toch een ruime voldoende. Tijdens onder meer Helicopter en Chinese Translation toont hij bovendien aan nog steeds een heerlijke bluesy gitaarsolo in huis te hebben. “I have done all I can do in this town,” zingt hij nog, alvorens het podium met een korte “gracias” te verlaten. Op naar de volgende samenwerking.