Voor een groep is het nooit gemakkelijk om het spits af te bijten op een festival. De ruimte vlak voor het podium blijft leeg. Pas als het eerste nummer al lang is afgelopen, komen er nog steeds mensen aangeslenterd. Maar aan enthousiasme ontbreekt het de vijf jonge muzikanten op het podium niet.

 

Eigenlijk is Yuko Yuko Elias Elgersma, afkomstig uit Friesland. Hij is begonnen als soloproject met zoals hij het zelf noemt psychedelische pop. Bij een optreden laat hij zich graag omringen door gastspelers. Deze avond zijn dat (als ik het goed heb verstaan) Jaap, Leon, Bart en Marit.

 

De nummers zijn kort, krachtig en afwisselend qua stijl. Hij begint met het rustige Desire gevolgd door Purple Pace, een van de nummers van zijn ep Purple Diaries. Daarna wordt het al wat steviger met Kein Gesicht en Piano Babe.

 

Zelf zegt Elias dat hij R. Stevie Moore als zijn grote inspirator ziet, maar ik hoor ook duidelijk invloeden van bands als U2 en in het nummer Young & Wild zitten zeer zeker Moss-invloeden.

Toch is Elias zelf na afloop niet ontevreden over de opkomst: “Vorige week speelden we op een festival waar helemaal niemand was.” Tja, dan is Nijmegen toch een stuk drukker. In Nederland mogen ze dan nog niet zo bekend zijn, in Mexico des te meer. Yuko Yuko had in 2012 een track op zijn Bandcamp gezet. Dat werd opgepikt door een Mexicaans label, dat zijn eerste ep heeft uitgebracht. “Sindsdien ken ik de helft van mijn vrienden op Facebook niet meer, dat zijn allemaal Mexicanen.”

 

Gelukkig heeft hij ook Nederlandse vrienden, en daarmee toert hij nu de Nederlandse festivals af. En intussen blijft hij muziek maken in verschillende stijlen, zodat het hem zelf niet gauw zal vervelen.

 

Dus houd hem in de gaten, Yuko Yuko zal blijven verrassen.