Arthur Beatrice, Arc, zaterdag 12 juli
#vf14 Arthur Beatrice blijkt gezapig slaapmiddel
Sfeervolle indietronica kan live niet boeien
“Hello Falco,” schreeuwt Arthur Beatrice-frontvrouw Ella na twee nummers richting het publiek. Het Valkhof schrikt even wakker: zou ze ons bedoelen? Jazeker, want even later heeft ze de koeienletters op de rode zuilen blijkbaar ontcijferd en bedankt ze het Valkhof-publiek voor een onvergetelijk optreden. Dat was niet helemaal het geval.
HET CONCERT
DE ACT
Sfeervolle en tegelijk dansbare indietronica in de stijl van recent populaire acts als London Grammar, The xx en Alt-J. Het eerder dit jaar verschenen album Working Out roept door de samenzang tussen Ella Girardot en Orlando Leopard sporadisch ook associaties op met Dirty Projectors.
HET MOMENT
Die samenzang van het album blijft live opvallend beperkt: zelfs op nummers als Ornament & Safeguard worden Orlando's leadvocals live overstemd – of zelfs volledig verzorgd – door Ella. Jammer, want de afwisselende zang is één van de interessantere punten aan het album. Wanneer Orlando op afsluiter Grand Union dan eindelijk wél al zijn partijen zingt leidt dit onmiddellijk tot het hoogtepunt in de set.
HET PUBLIEK
Ondanks de hoosbui tijdens Yuko Yuko is er aardig wat publiek naar het eerste optreden op de Arc gekomen. Toch blijkt al snel het euvel van dit genre: net als bij eerder genoemde acts als The xx komen de sfeervolle indiedeuntjes beter tot hun recht in een intieme popzaal dan op een openluchtfestival. De meeste toeschouwers besluiten halverwege nog eens rustig het Valkhofterrein te gaan verkennen.
HET OORDEEL
Gelijk hebben ze. Want laten we niet doen alsof het puur aan het genre ligt: het Britse viertal speelt hier een overwegend saai optreden dat niet aan de verwachtingen (de band was onder meer 'New Band of the Day' bij The Guardian) kan voldoen. Het op Working Out gecreëerde slaapkamersfeertje van Arthur Beatrice blijkt live vooral een gezapig slaapmiddel.