Daryll-Ann, Stevenskerk, 18 juli 2014

De spanning tussen de bandleden die in 2004 zo plotseling uit elkaar gingen, is vanavond ook te voelen. Het valt op dat ze elkaar in de eerste helft van de set nauwelijks aankijken. Als ze het Stevenskerk-podium oplopen, staan hun gezichten zelfs zo serieus dat je even denkt dat ze op een begrafenis  in plaats van de slotdag van een feest geprogrammeerd staan. De minuut stilte voor de slachtoffers van de vliegtuigramp speelt hierin wel mee. Jelle raakt zelfs licht geïrriteerd als zijn broer Coen hem wil helpen bij een songtitel. Maar halverwege klaart de lucht op en volgt een eerste blik van tevredenheid tussen Jelle en Anne. Even later kan er zelfs een glimlach af. Het ijs is gebroken.

In de Stevenskerk zit nu een flink aantal van de oude fans. Sommigen hebben zelfs de Vierdaagse looppijn getrotseerd om hier te komen. Anderen kennen Daryll-Ann-leden Jelle Paulusma of Anne Soldaat van hun solowerk. Het is muisstil in de kerk; de ruim zeshonderd bezoekers luisteren ademloos naar de band. Alsof elk geluid hen kan doen besluiten dit reünieconcert te staken en voorlopig niet meer met elkaar te spelen.

Lof voor het virtuoze gitaarspel. Ook na tien Daryll-Annloze jaren vloeien de prachtige solo’s als vanzelf uit hun handen. Nederland mag trots zijn op deze gitaarvirtuozen, op deze band die uitblikt in mooie, melancholieke melodieën, sfeervolle arrangementen en meerstemmige zang. Jelle geeft wel eerlijk toe dat hij moet wennen aan de serene sfeer in dit kerkgebouw. Maar het enthousiasme voor het spelen op deze locatie groeit: “Moeten we over tien minuten al stoppen?!”, roept hij verbaasd. Je ziet ‘m even kijken naar de avondzon die op deze warme dag haar stralen door de hoge kerkramen gooit. “Ach, we zullen jullie niet langer ophouden. Er moet op deze slotavond ook gefeest worden.” Zullen ze zichzelf ook in de Nijmeegse feestvreugde dompelen?