HET CONCERT
Dawes, Arc, maandag 14 juli
DE ACT
Verfijnde folkrock uit Los Angeles, California onder leiding van zanger Taylor Goldsmith. Hoewel vaak vergeleken met de ervaren genregenoten van My Morning Jacket bestaat Dawes pas sinds 2009. Toetsenist Tay Strathaim wordt grotendeels aan het zicht onttrokken door de zes (!) keyboards/piano's, terwijl we op de achtergrond elf gitaren kunnen ontwaren. Het maakt nieuwsgierig.
#vf14 Dawes is wonderschoon en oersaai tegelijk
Showloze band speelt uur lang nagenoeg perfect
Later vanavond staat Dawes nog op het podium als begeleidingsband van Bright Eyes-frontman Conor Oberst, maar eerst mogen ze zelf in de spotlight staan. Nou, daar vraag je wat van ze. Zonder een woord tegen het publiek te zeggen, staat de band een uur lang in opperste concentratie het Arc-podium te bespelen. Niet om aan te zien, maar prachtig om naar te luisteren.
HET MOMENT
Mooi hoor, al die perfect gespeelde liedjes zonder gekke toeters en bellen. Piano, gitaar, bass, drums en de technisch net zo perfecte zang van Taylor vormen compacte easy-listening-woestijnfolk, doorgaans ontaardend in zo'n typische gitaarsolo die we kennen van vergelijkbare acts als Calexico. Misschien valt daarom juist het nieuwe I Can't Think About It Now op, waarbij Taylor nog enkele malen de titel herhaalt over een gitaarriedeltje waar een band als Wilco patent op heeft. Dat belooft veel goeds voor het nieuwe album.
HET PUBLIEK
Tegelijk met Dawes speelt Son Lux honderd meter verder op de Voerweg. Diens elektro-indie is toch een stuk hipper dan Dawes: bij de Arc is de gemiddelde leeftijd inmiddels gestegen tot ver boven de dertig. Een verdwaalde jeugdige toeschouwer vooraan weet zich een kwartier te amuseren met zijn telefoon, maar als ook hij de Arc verlaat weet je: Dawes maakt oudemannenfolk.
HET OORDEEL
Oudemannenfolk of niet, weinig artiesten van deze week spelen zo spatzuiver als Dawes. Wie daarvan houdt, ziet dan ook één van de mooiste shows van deze Valkhofeditie. De rest kan beter thuis nog eens de cd opzetten, want de podiumpresentatie van Dawes is op zijn zachtst gezegd niet erg aanstekelijk. Wonderschoon en oersaai tegelijk, je moet het maar kunnen.