Jaakko Eino Kalevi, De Arc, 17 juli 2014

De 29-jarige Jaakko Eino Kalevi heeft naast het maken van muziek een reguliere baan als trambestuurder in Helsinki. Hij mixt softe psychedelische muziek met funk, folk en rock en slaagt er wonderwel in die mix smakelijk op te dienen. Hij heeft zichzelf diverse instrumenten leren spelen en componeert, speelt, zingt en produceert al zijn eigen materiaal. Hij wordt gezien als Finland’s meest veelbelovende jonge artiest van dit moment en geldt in zijn thuisstad als een soort cultfiguur.

Terwijl enorme rookwolken het podium bijna aan het oog onttrekken, betreedt een verlegen, tengere, langharige viking in korte broek en op blote voeten het toneel en begint op de synthesizer te spelen. Onzichtbaar heeft ook de drummer plaatsgenomen. De muziek is rustig, dromerig, en zo is ook Jaakko. Na afloop van het eerste nummer incasseert hij het applaus met een schichtige blik in zijn blauwe ogen en een zacht gemompeld ‘thankyou-thankyou’. En zo gaat het elke keer. Het leukste wat er gebeurt is als Jaakko onder zijn muziekstandaard naar zijn drankje grijpt. De meeste muzikanten hebben daar een blikje bier of een fles water staan, Jaakko echter pakt een sierlijk wijnglas op hoge voet en nipt stijlvol aan zijn rode wijn.

Het publiek is jonger dan bij de voorgaande act en komt vooral om te luisteren naar de koele dromerige toendramuziek. Er wordt voorzichtig een beetje op de plaats staand bewogen, er wordt nauwelijks gepraat en elk applaus is welgemeend. Toch verslapt na een tijdje de aandacht, de muziek kabbelt voort en blijft geen 45 minuten boeien. Bovendien maakt Jaakko geen contact met het publiek. Het enige lachje, een beetje verbaasd, verschijnt voor even als er een gladiool op het podium wordt gegooid.

Jaakko is oneindig verlegen of bescheiden en kijkt zijn publiek geen keer werkelijk aan. Dat doet niets af aan zijn muziek. Als je van dromerige synthesizermuziek houdt is Jaakko prima te beluisteren. Maar bij een optreden verwacht je toch iets meer.