Hiss Golden Messenger, Boog, dinsdag 15 juli

Eerder dit jaar bracht Hiss Golden Messenger nog Bad Dept uit: een album opgenomen aan de keukentafel in 2009, waarvan geen enkel exemplaar de Londense rellen een jaar later zou overleven. Samen met de ondertussen verschenen platen Haw en Poor Moon zette Hiss Golden Messenger zich hiermee definitief op de kaart als vertolker van rootsy countrysoul, met niet zelden een persoonlijk of religieus levensvraagstuk als insteek voor de teksten.

Michael komt de eerste nummers maar moeizaam boven de rest van de band uit, maakt een afwezige indruk en struikelt dan ook nog tijdens het stemmen van zijn gitaar over een losliggend snoer. Tijdens Sufferer (Love My Conqueror) klinkt het viertal voor het eerst als een samenhorend geheel. Een beetje aan de late kant, maar het blijkt de aanzet tot een sterk slotkwartier met ook nog een fraaie uitvoering van Waylon Jennings' Lonesome, On'ry and Mean.

Tijdens zijn solo-optredens eerder dit jaar zagen we zaaltjes een uur lang meegezogen worden door een man met een gitaar. Dat is vandaag – mede omdat Michael na elk nummer twee minuten bezig is om zijn gitaar te stemmen – zeker niet het geval. De slechte geluidsmix maakt het voor hen die de nummers niet kennen ook niet bepaald toegankelijker, en dus blijft het drie kwartier bijzonder rustig bij de Boog.

De indrukwekkende solo-optredens eerder dit jaar hadden de verwachtingen voor deze fullbandshow flink opgeschroefd. We horen eindelijk Call Him Daylight mét gitaarsolo en het refrein van Sufferer mét tweede stem, maar verder lijkt de band Michael vooral in de weg te zitten. Met als gevolg een chaotisch optreden dat de hooggespannen verwachtingen niet helemaal waar kan maken, maar desondanks wel een aantal sterke momenten kent. Die momenten doen vermoeden dat ook een vierkoppig Hiss Golden Messenger snel voor memorabele optredens gaat zorgen. Deze generale repetitie was dat nog niet.