CONCERT
Two Gallants, Arc, zondag 14 juli 2013

MUZIEK
Two Gallants nam in 2007 - na drie albums in vier jaar - onverwachts een pauze. Het lo-fi rockduo kwam eind vorig jaar terug met album nummer vier: The Bloom And The Blight. Niks lo-fi rock, maar scheurende gitaren en schreeuwerige vocalen. De catchy gitaarlijnen van zanger-gitarist Adam Stephens in combinatie met de opzwepende drums van Tyson Vogel leverde vergelijkingen op met bands als The Black Keys en The White Stripes. Rootsrock, met hier en daar een ouderwetse countrysong. 

PLUS
Two Gallants heeft een aantal sterke nummers: My Love Won't Wait en afsluiter Halcyon Days bijvoorbeeld, waar het publiek vroeg op de dag mee wakkergeschud wordt. Nummers die niet onderdoen voor een gemiddeld hitje van The Black Keys. De zonnebril van de zanger gaat even af wanneer hij solo aan Steady Rollin' begint, en hetzelfde geldt voor de drummer als hij richting het publiek mompelt hoe fijn het is om hier te zijn. 

MIN
Hey Adam, word eens wakker joh! Na elk nummer volgt een pauze van ruim een minuut: om te stemmen, om de zonnebril goed te zetten, om de snaredrum opnieuw te bevestigen... Om wat allemaal wel niet. Als er halverwege dan ook nog gekozen wordt voor een paar country-ballades, is er van tempo weinig sprake meer. Is het een gebrek aan motivatie of gewoon vermoeidheid? Met al die shows op het programma klinkt het tweede aannemelijk, maar kijk eens wat minder chagrijnig naar elkaar. 

CONCLUSIE
Two Gallants laat het publiek vertwijfeld achter. Ze hebben de nummers, de power en de kwaliteiten om een festivalweide plat te spelen. Zo nu en dan mogen we daar een glimp van opvangen, maar net zo vaak is de overtuiging even snel weer verdwenen als dat hij kwam. Ogenschijnlijk vermoeid en gedemotiveerd strompelt het duo na een uur van het podium. Op naar de volgende show.

CIJFER
7-