#vf13: BlackboxRed is een huilende wolf

Hard en rauw staat niet altijd garant voor een goede rockshow

Paul Aerts ,

Het komt vaker voor, zowel internationaal als nationaal: rockduootjes. The White Stripes zetten de moderne toon, de jongens van The Death Letters deden het hier in Nederland nog even dunnetjes en hard over. Nu is het de beurt aan het Friese BlackboxRed.

CONCERT
BlackboxRed, Boog, zaterdag 13 juli 2013

MUZIEK
Hard-/grunge-/stoner-/punk-/’niet-in-een-hokje-te-plaatsen’-rock gespeeld met synthesizer, elektrische gitaar en drums door een jongen en een meisje. Een meisje met vuige vieze stembanden, als door de whisky gerijpt.

PLUS
BlackboxRed is hard, stomend, dampend. Het duo werkt peristaltisch op je aderen en pompt je bloed sneller rond. Tot je verdoofd bent door de adrenaline.

MIN
Daarmee is ook bijna alles gezegd. Hoewel de twee rockers het uiterste van zichzelf vragen, hoort de wat kritischere luisteraar dat het allemaal wel heel simpel in elkaar steekt. Eva zingt haar stem letterlijk kapot en klinkt af en toe zo vals, dat ze de charme van ‘tegen het randje aan’ ver overstijgt. Aan het einde zet ze dat nog eens kracht bij met het toepasselijke nummer Howling Wolf, dat op plaat veel beter klinkt dan de live versie van vanavond. Beginnen en eindigen met precies dezelfde aanhoudende riff hoort misschien bij het soort muziek dat ze maken, maar een beetje variatie is toch niet teveel gevraagd? Het blijft vooral hard en geroutineerd, en… saai.

CONCLUSIE
Als je net begonnen zou zijn, dan kun je hier nog net mee weg komen. Maar als je in 2010 al meedeed aan De Grote Prijs van Nederland en al op Lowlands stond, dan mag je meer progressie geboekt hebben. BlackboxRed overtuigt op deze zaterdagavond wellicht de beschonken rockliefhebber die nog even wil moshen en het niet zo nauw meer neemt op welke muziek hij of zij dat doet. Helaas stellen Eva en Stefan de serieuze luisteraar vanavond teleur, en dat is jammer.

CIJFER

5