CONCERT
White Denim, Arc, woensdag 17 juli 2013

MUZIEK
Gelaagde bluesrock met flashbacks naar Woodstock ’69. Een zowel modern als historisch museum voor je oren.

PLUS
Wat deze gasten doen is bovenmenselijk. Ze spelen foutloos, moeiteloos en meedogenloos. Solootjes door elkaar, over elkaar heen en vlak na elkaar gespeeld, tempo- en dynamiekwisselingen die bijna doen verwachten dat ze hun muziek van een partituur lezen; alles speelt White Denim met speels gemak. En dan de ritmesectie! De bassist doet net alsof hij een gitaar vast heeft en de drummer doet de meest gecompliceerde drumritmes oersimpel lijken. Eigenlijk is het fysiek onmogelijk wat deze band doet; toch speelt het zich voor je eigen oren af. Misschien is de zang minder? Nee hoor, die is rauw, soulful en loepzuiver. Dit is een magistrale showcase van een uur.

MIN
Deze ervaring is niet aan ieders oren besteed, want het kan ze te veel worden. Het is zo knap wat de Amerikanen doen, dat het publiek gedwongen wordt tot close-listening, en daar heeft niet iedereen nog zin in. Jammer voor hen, genialiteit luistert nauw.

CONCLUSIE
De creativiteit van Frank Zappa, de kunde van Jimi Hendrix, de vocale kracht van Robert Plant, White Denim zet de rockgeschiedenis op haar kop met muzikale perfectie. Hier word je stil van, hiervan spoelt de kwijl je festivalschoenen schoon. Jullie krijgen van Jack Black een stickertje op jullie hand, want dit is summa cum laude promoveren aan de ‘University of Rock’.

CIJFER
10