Camilla Sparksss, Boog backstage, woensdag 17 juli 2013

Als ik arriveer in de backstage, zie ik een verlegen meisje op een bankje zitten. Barbara stelt zich voor en vertelt me hoe haar reis verlopen is.
“We hebben de GPS in Nijmegen maar uitgezet, anders zouden we nog verdwalen met al die festiviteiten in de stad. Dit was de eerste keer dat we met GPS reisden.”

Je zult wel moe zijn van die reis?
“Ja, we zijn helemaal hier naar toe gekomen vanuit Zwitserland. En morgen moeten we weer negen uur terug, want dan spelen we in Bern. We moeten dus weer negen uur lang terug rijden. Dat is het nadeel van artiest zijn, veel en lang reizen.”

Zelf kom je uit Lugano toch? Wat is dat voor stad?
“Eigenlijk kom ik uit Canada, maar ik woon al heel lang in Lugano. Al ben ik er niet zoveel omdat we veel toeren door Frankrijk en de rest van West-Europa. Het is een stad in het zuiden van Zwitserland waar zeventig procent van de bevolking zestigplusser is. Maar het is er in ieder geval warm en relaxt. Ik ben er wel graag, maar liefst niet te lang.”

Maar niet bepaald een bruisende stad zoals Nijmegen dus?
“Nee, zeker niet, het is daar best wel saai. En nu het zomer is, zijn ook nog alle concertzalen gesloten. Maar gelukkig ligt het ook op steenworpafstand van Milaan. Nijmegen ziet er voor zover ik het gezien heb prachtig uit. Wat een mooi festival hier ook, dat hebben we in Lugano niet. Ja, behalve met carnaval, het hele jaar door valt er weinig te feesten, en met carnaval kan het ineens allemaal wel. Dan is iedereen dronken en lijkt alles ineens geoorloofd.” Even is het stil en dan: “Ken je mijn danseressen al?”

Huh? Ik ben toch de interviewer? De twee lachebekjes, Muriel en Giorgia Del Don, stellen zich voor en ik neem het woord weer.

Nu wel, ik dacht dat je alleen optrad?
“Normaal gesproken wel, maar dit hebben we net bedacht. En vandaag gaan we het voor het eerst op de planken brengen. Ik hoop dat het publiek het kan waarderen. Wij kunnen helemaal niet dansen, maar dat maakt het ook toegankelijker voor het publiek om ook te gaan dansen, althans dat hopen we.  Ik vind dat leuk, dingen zelf bedenken, zoals de choreografie. Daar krijg ik bij dit project de ruimte voor, ik ben in alles vrijer.”

Je speelt ook in de rockband Peter Kernel. Kun je me vertellen wat het verschil is tussen spelen in een rockband en de enige muzikant zijn op het podium?
“De muziek is uiteraard heel anders. Peter Kernel heeft wat weg van Sonic Youth. Camilla Sparksss is noisepop, met de nadruk op noise, geïnspireerd op acts als Blackie (uit Texas) en Taliban. De energie is ook anders. Als ik bas speel en zing tegelijkertijd, ben ik beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Hier kan ik me vrijer bewegen over het hele podium. Ik kan zo meer expressie geven aan mijn optreden. Live maak ik gebruik van een drummachine, but I want to sweat like a drummer. Met dit project kan ik meer van mezelf kwijt. Dat is een van de redenen dat ik solo ben gegaan; ik kan alles zelf doen: videoclips, artwork en productie.”

Speel je ook op vreemde plekken?
“Ja! In musea bijvoorbeeld. En het leukste optreden vond ik toch wel in een kebabzaak in Molouse, een klein plaatsje in Frankrijk. De klanten wisten eerst niet wat hen overkwam, maar na de show waren ze heel erg enthousiast en kochten ze onze T-shirts en platen. Apart ook, om te spelen in een knoflookwalm. Het is ook wel artistieker om je kunsten op vreemde plekken te laten zien, het geeft je muziek een andere dimensie.”

En vandaag op het Boog podium, wat verwacht je ervan?
“Ik hoop vooral nieuwe vrienden te maken. Volgens mij wonen hier mooie mensen. Ik ben best wel zenuwachtig eigenlijk, maar ook heel blij dat ik hier mag spelen. I’m very excited!”

Ik bedank Barbara en laat haar alleen. Ze moet nog snel wat eten en zich voorbereiden op haar show. Na die energieke show vol stembandkwelling, staat ze bij haar merchandise. Als ik er aan kom, blijken er alleen nog maar XXL-shirts te zijn. Barbara geeft me wat korting omdat ik niet kan kiezen tussen haar lp’s, ik koop beiden. Terwijl we foto’s, vraag ik haar hoe het was.

Heb je genoten van de show?
“Wow, zeker weten! Wat een tof publiek. Vooral leuk dat er zoveel oudere mensen stonden te kijken. Ik had niet verwacht dat die zouden blijven staan bij de soort muziek die ik maak. De sfeer in het publiek overweldigde me. Ze zijn zo open minded, en zo dankbaar!”

Barbara is helemaal ontladen na haar show. Ze is veel meer ontspannen en grapt tijdens de fotosessie wat in het Italiaans met haar crew en onze fotografe, die vloeiend Italiaans spreekt. Het is duidelijk te zien dat ze goede vrienden zijn. Muriel en Giorgia blijken eeneiige tweelingen te zijn die zich totaal verschillend kleden en kleuren. Aris Bassetti vertelt me dat hij samen met Barbara de teksten schrijft en dat ze allebei in Peter Kernel spelen. Camilla Sparksss zorgt ervoor dat ze uit haar schulp kruipt. Ze wil dolgraag snel weer terug zijn in Nederland, vertelt ze me dolblij. Dat lijkt me geen probleem, aangezien de Canadees-Zwitserse het oer-Hollandse begrip gezelligheid meester is.