Met Thee Hammer weet je maar nooit wie er op het podium zullen staan. Deze avond is de band een zestal. Drie (!) gitaristen, een bassist, de drummer en zowaar een fluitist delen het krappe podium. Ze hadden beter gewoon in de zaal kunnen gaan staan, daar was nog ruimte genoeg geweest. Maar de heren moeten dicht op elkaar gepakt staan, zodat ze elkaar in de ogen kunnen kijken tijdens het optreden. Dit is noodzakelijk, want Thee Hammer is een band die niet repeteert en geen vastomlijnde composities heeft. Het optreden is één grote jam , op basis van enkele gitaaraanzetten en terugkomende thematiek. Gitarist Paul zet aan met een poppy psychedelische riedel, bassist Raymond zorgt voor de warmte, drummer Bob laat het zaakje aanzwellen, gitarist Rocco zorgt voor de technische en onaardse gitaarfriemels. Gitarist/dirigent Wout regisseert het zaakje naar grote hoogten en broeierige vlakten, waarop het fijn spacen is op de diverse fluitarrangementen. Een bijzonder en uitdagend samenspel, waarbij de muzikanten elkaar zelfs met vriendelijke handgebaren richting de uithoeken van het muzikale spectrum sturen. Dit psychedelische collectief, dat deze avond raakvlakken vertoont met een band als Sundial en zelfs met Master Musicians of Bukkake, is een ware lust voor het oor. Hulde!
Maniakale maandag in The Stage
Avondje scheurend gitaargeweld in Arnhem
Gitarist Wout van onder andere Shaking Godspeed haalde het in zijn hoofd om Lecherous Gaze en Danava naar de regio te halen tijdens hun tour. De moedige Niels, eigenaar van The Stage durfde het aan om deze bands, in combinatie met gelegenheidscombinatie Thee Hammer, op een maandagavond in zijn onderkomen te programmeren. Het werd, op zijn fluisterzachtst gezegd, een luide avond die het gehoor nog dagenlang bij zal blijven.
Van Lecherous Gaze kan dat helaas niet worden gezegd. Het kwartet, dat meent op orkaanvolume te moeten spelen, is muzikaal zeker op orde (wat een gitarist!!), maar de malle zanger gooit roet in het eten. Hij mag dan wel voor de vermaakfactor zorgen, maar eigenlijk is het tenenkrommend wat dit heerschap aan geluid en beeld naar buiten brengt. De toekomst van rock ’n roll is het in ieder geval zeker niet. Na een ramharde cover van het nummer Johhny Be good is de korte geluidseruptie gelukkig voorbij en blijven sporen van verbazing achter op de gezichten van bezoekers. Het optreden raakt werkelijk kant noch wal, maar een amusante klap in de smoel met de platte hand, dat was het dan weer wel.
Danava speelt enorm snel en mogelijk nog harder dan hun voorgangers. Wat een snaren-finesse en beheersing toont het tweetal gitaristen. Maar vlak de bassist niet uit, want deze jongen is zo groovend en vingervlug dat dit de dames, die er deze avond niet zijn, niet geheel onberoerd zou moeten laten. De knoeperharde rock met bluesy inslag is van een opmerkelijk hoog niveau. Het geluid is als een neerstortende straaljager. Fijn is het niet, maar de herrie die vanaf het podium komt, brengt de bloedsomloop in het lichaam wel sneller tot aan het kookpunt. Danava is goed, hard en stilistisch sterk. Jammer dat velen van u dit gemist hebben, maar blij toe dat we er met een handjevol bezoekers van hebben mogen genieten.
Dus lieve mensen, hou de muzikale kalender altijd goed in de gaten. Zoiets als deze malle maandagavond mag je als rockliefhebber eigenlijk niet missen!