De eerste act van de avond voor Nijmeegs muziektalent is het rustige folkkwartet Wolves Dressed In Sheep, dat hoge ogen gooit bij diverse wedstrijden. Ze staan behalve in deze finale ook in die van de bandwedstrijd voor studenten, Kaf en Koren. Aan zelfvertrouwen geen gebrek dus. Leadzanger Menno, die samen met de schone blondine Nicole het vocale hart van de band vormt, steekt krachtig van wal. Beide vocalisten zingen over het algemeen dezelfde stem, waarbij Nicole de hoge versie (bij folk weet je maar nooit…) voor haar rekening neemt. De jonge Nijmegenaren laten zien dat ze ‘volks’ zijn.
Finale Roos van Nijmegen: gevarieerder kan haast niet
The Naked Sweat Drips terechte winnaar
Een recensie na een juryrapport, dat voelt een beetje als mosterd na de maaltijd. Toch valt er over de finale van de Roos van Nijmegen veel te schrijven. Het is een enerverende avond in Doornroosje, met gillende ouders, gruntende ‘kinderen’, moves like Jagger en zuivere samenzang, in willekeurige volgorde. Gastvrouw Doornroosje is in samenwerking met Merleyn auteur van dit sprookje voor vier jonge bandjes.
En toch mist er wat. De folkscene is de laatste jaren zo hard gegroeid het een hoofdzaak is om je te onderscheiden. En dat kan pas als je roedel ‘lekker in haar vel zit’. Bij het zien van het vijftal, in de tussentijd aangevuld met drummer Mischa, lijkt dat niet helemaal in orde te zijn. Nicole kijkt wat onzeker om zich heen terwijl de wisselwerking tussen de rest van de band achter haar plaatsvindt. Voor (groot-)ouders doen de frontman en -vrouw misschien denken aan June Carter en Johnny Cash back in the old days. Die hiërarchie is nu passé. Wolves Dressed In Sheep heeft zeer veel potentie, maar zal voor duurzaam succes de klauwen ineen moeten slaan. De kracht van folk is spelen als collectief, als een vijfkoppige singer-songwriter.
Na een korte pauze is het de beurt aan de publiekslievelingen van de voorrondes, The Aron & Florian Bevelander Bandexperience. Een hele mond vol voor zo’n leeg podium. Tijdens Poetracks eind 2011 liet de elfjarige Florian Bevelander voor het eerst van zich horen en introduceerde hij zelf zijn broer Aron. Het nummer Fiesta toverde toen een brede glimlach op de gezichten van vele vertederde volwassenen. Anderhalf jaar later doen de broertjes nog steeds hetzelfde, al zijn ze beide muzikaal gegroeid.
Dat wil zeggen, instrumentaal. Hoe leuk het ook is wat ze doen, misschien is het een beter idee om een bandje te beginnen? Florian kan lekker drummen, Aron kan meer dan een aardig mopje gitaar spelen. Dat weten we allemaal. Zingen, dat is een ander verhaal. Aron, kijk eens rond in je klas, speelt er iemand bas? En Florian, in de wiskundeles, zit daar geen leuke zangeres? En wat er dan nog mist, een toffe toetsenist en slaggitarist. Weet je, het is maar een ideetje?
De volgende categorie op het programma is die van de zware metalen. Lysogenic Cycle is vanavond de lelijke eend in de bijt, althans, de band maakt smerige muziek. Lekkere snelle metal zonder veel poespas, dat is wat deze langharige mannen spelen. Toch doe je ze daarmee tekort, want als je goed luistert zijn gecompliceerde solo’s, riffjes en drumritmes te horen. Helaas is het geluid in deze finale niet metal proof, waardoor het geluid van het viertal niet tot zijn recht komt.
Vingers in de oren bieden gelukkig uitkomst. Op die manier zijn de solo’s van de gitarist, de stevige basloopjes en gruwelijk snelle drums wel van elkaar te onderscheiden. Naast dit alles schemert het metalcliché de hele set door. Gegrunte (is dat een woord?) aankondigingen, duivelse onverstaanbare teksten en een hoop bombastisch geweld. Of, zoals de winnende instrumentalist van de avond het treffend zegt: ‘gewoon hard meppen’.
Als laatste mogen The Naked Sweat Drips bewijzen dat ze terecht in de finale staan. Aan de overtuigingskracht van zanger Stefan zal het in ieder geval niet liggen. Als Mick Jagger in zijn jonge jaren stuitert de geboren Brabander over het podium. De rest van de band blijft niet achter. Het is een waar feest om naar deze talentvolle muzikanten te kijken: het plezier en de overtuiging spatten er van af. Deze jongens willen koste wat het kost op de schouders van hun publiek. Met een muziekstijl die schommelt van hardrock uit de gloriejaren in de seventies, met een zinderende Hammond en scheurende gitaren, naar gebalanceerde stonerrock.
Dit rockcadeautje wordt gratis bezorgd, inclusief gedurfde gitaarmelodieën, beestachtige drums en goed getimede breaks. Natuurlijk zijn er nog wel verbeterpunten voor deze jonge band. Stefan zingt tijdens de snelle nummers nog wat te vlak, terwijl hij tijdens ballads laat horen dat hij wel degelijk een gevarieerde stem heeft. Ook klinkt het af en toe wat rommelig, en dat is even van hun gezichten af te lezen. Menig beginnend rockbandje zou hierdoor van de wijs raken. The Naked Sweat Drips niet, die laten zich vanavond niet kennen. Hier staan zes talenten die voor niets anders gaan dan de winst, dat voelt iedereen in de zaal. Nogmaals, een feest om naar te kijken, luisteren en over te schrijven. The Naked Sweat Drips tonen zich de terechte winnaars van een uitermate vermakelijke Roos van Nijmegen.
Roos van Nijmegen: http://www.roosvannijmegen.nl/
Doornroosje: http://www.doornroosje.nl
Wolves Dressed In Sheep: http://www.facebook.com/wolvesdressedinsheep
The Aron & Florian Bevelander Bandexperience: http://www.aronflorianbevelander.tk/
Lysogenic Cycle: http://www.myspace.com/lysogenic
The Naked Sweat Drips: https://soundcloud.com/the-naked-sweat-drips