Aniek Maren, voor mij een complete vreemdeling. Maar wel een vreemdeling met een geweldige stem: warm en af en toe hees, maar altijd loepzuiver. Haar album Moving On is op sommige vlakken vernieuwend. Zo is het nummer Everything is Clear qua muziek alleen een ontzettend vrolijk liedje met een catchy deuntje, terwijl de tekst en zang die vrolijkheid naar beneden halen en het nummer toch een treurig gevoel geven. Om over haar uithaal nog maar te zwijgen: die komt bijna wanhopig over. Het geeft de luisteraar een dubbel gevoel en dat is absoluut een compliment. Ook heeft Aniek de gewoonte om soms te fluisteren in plaats van te zingen. Dit geeft het nummer Finally Fearless bijvoorbeeld een hele mooie draai.

Toch is er ook reden voor frustratie. De nummers zijn prachtig, echt waar, en er ontbreekt ook niks. Aniek heeft een stem die heel ver kan reiken, maar die vaak wordt tegengehouden. Ik ben er van overtuigd dat ze een ruwer nummer geweldig zou doen, maar het blijft allemaal heel netjes. Ook leuk, maar het is zo zonde van die stem. Gelukkig is daar dan What If I Could Go Back. Eindelijk krijgt die stem de kans om echt tot zijn recht te komen. Niet voor heel lang, maar toch genoeg om mijn verwachtingen waar te maken.

You’re Still Mine is een mooie afsluiter van dit album. Ook hier laat ze haar stem mooi tot zijn recht komen en dit nummer is zonder twijfel mijn persoonlijke favoriet. Het gitaarspel is prachtig, het nummer vrij simpel maar erg mooi. Het album is zeker een aanrader. Een goede zangeres met een goede band, de formule voor een goede plaat. Voor het volgende album hoop ik alleen op wat minder brave nummers.