Marc Wagenaar zet funky in met Son of Raw van Dennis Ferrer. De enige plaat die funkt deze avond in de grote zaal, dat wel. Marc fabriceert het geluid van een voorbijdenderende onderzeeër-en-spaceshuttle-combinatie. Hij houdt bij de opeenvolging van zijn platen een enkele maal de stijgende lijn niet vast, maar over zijn gehele set bezien lukt hem dat wel. Hij brengt progressief meer beuk en meer intensiteit in de zaal. Marc draait ietwat eentonig, maar vervult zijn rol als opwarmer verder naar behoren. Het geluid lijkt nog wat aan de lage kant, maar dat is waarschijnlijk een bewuste keuze, met het oog op het nog geringe aantal bezoekers.

In de aangrenzende bardansplek is Roel Zweers bezig met een dikke, compacte pot die het midden houdt tussen techno en electro. Het is een beetje obscuur, wat het interessant maakt. Zijn muziek doet het erg goed in de kleine ruimte.

Luigi Madonna mag na Marc. Deze kleine Italiaanse stierentemmer staat, vooral in het begin, als één brok dynamiek te draaien. Het klinkt gruizig en opzwepend. Hij heeft een hele dikke sound, met mooie variaties. Luigi herhaalt wel steeds hetzelfde trucje, maar doet dit met verve: een kort moment van rust met een acid-aanloop en dan vervolgen met een meesterlijk inklappende bas. Deze dj is naar het eind toe wat minder vlammend, maar heeft zich dan al bewezen als de topact van de avond.

Jimmy Ouwens, in de kleine ruimte, draait meer laidback. Het is misschien iets te licht voor Schönes Wochenende. Hij krijgt het publiek dan ook helaas niet echt mee en dat moet licht frustrerend zijn.

Sasha Carassi probeert zijn landgenoot in de grote zaal met een bombast aan geluid te overtreffen. Hij brengt iets te veel in één keer, waardoor het wat rommelig overkomt. Zijn beats zijn ook meer rechttoe-rechtaan, maar daar zullen vast de nodige liefhebbers voor zijn. Hij gooit er tenslotte nog een fanfare aan trommels achteraan, waarmee hij zijn set meer kleur geeft. Het is wel voldoende, maar niet heel hoogstaand.

Van Vincent Aus Dem Kamen alleen zijn eind mogen meemaken. En dat eind is niet onverdienstelijk met in ieder geval twee parels van nummers: Mark Henning met Gibson Said en Blasted Bitch van Tigerskin. Vincent produceert een helder geluid met pakkende vocalen.

E.D.G.E. draait zoals hij heet: lekker hoekig. Hij brengt het weer iets bruter dan Carassi. Net of we worden overvallen door een bombardement aan scud-raketten. Hij heeft duidelijk maling aan melodieuze standaarden. Het klinkt alsof je keihard in een staalfabriek staat te pezen – het trekt en het schuurt. En dat is zeker, op zijn tijd, verre van onplezierig.

Met Schönes Wochende heeft men deze avond weer eens weten te bewijzen dat het hier om een totaalfeest gaat. Er blijft zeker wel nog potentieel om te groeien in de aanpak en de uitvoering, maar de huidige aanpak stemt in ieder geval alvast bijzonder tevreden.