Rectum Raiders trapt om half acht af. Het wordt een karikaturale show. Het zit de ervaren (?) band ook tegen zo misplaatst vroeg geprogrammeerd te staan. Dit door middel van loting. De lefgozers in gayish outfits leggen de nadruk op hun presentatie en niet op de wankele Kiss on speed-muziek die zij plachten te maken. Het optreden valt compleet door de mand wanneer het door technische problemen tijdelijk een halt toe wordt geroepen. In plaats van de verwachte branie te schoppen, staan de bandleden beteuterd en schaapachtig toe te kijken hoe een stagemanager ze uit de brand moet helpen. Knap lullig. Misschien is dit clubje mislukte Turbojugend leuk voor een dronken braderiepubliek of stelletje brallende studenten. Verder is het ‘muzikaal’ voornamelijk een pijnlijk donker gat waar men zich in gestort heeft.
Kabaal Regionaal doet naam eer aan
Acht bands strijden om plek op Bevrijdingsfestival
Spelen op het Bevrijdingsfestival in Wageningen is leuk, maar als band is het dan wel zaak om op Kabaal am Gemaal te spelen. Het alternatieve geweten van het grootse eenheidsworstspektakel heeft ook een heus wedstrijdje voor kleine en lokale bands. Dit heet Kabaal Regionaal en vindt plaats in Willemeen te Arnhem. Acht relatief jonge bands, die staan te trappelen om bekender te worden dan bij alleen de buren van hun oefenkot, moeten in twintig minuten laten zien wat ze waard zijn. Het levert een leuke en diverse avond op met wisselend resultaat qua kwaliteit.
Het groepje booskijkers genaamd Hologram Earth doet het na de ellende van de voorgaande band gelukkig een stuk beter. De moderne metalband laat zich vooral gelden in de breakdowns binnen de nummers. Met behulp van een sub-bas-ondersteunend element worden de diepten tot grote hoogten gestuwd. Dit trucje wordt meermalen toegepast binnen de twintig minuten. De quasi-nonchalant ogende bassist is dan ook de drijvende kracht achter het strak spelende vijftal. Hoewel de band soms veel te veel wil en nog de finesse van voorbeeldbands als Textures of Messhugah mist, geeft men wel een goed visitekaartje af deze avond.
Een band die dat ook doet is het Wageningse Gruismachine. Het viertal hoort duidelijk niet thuis op een groot vermaakfestival, daarvoor maken de vier jongens te veel insidersmuziek. Maar wie gek is op lome desertgrooves met dito psychedelisch effect is bij Gruismachine aan het goede adres. De band mag hun nog best wat sleutelen aan zijn bandgeluid en spel, maar dat het een belofte in de scene betreft, dat moge duidelijk zijn!
Masquerade uit Wolfheze heeft te kampen met flinke opstartproblemen. Hierdoor lijkt de band zo uit zijn doen te zijn, dat de leden er de resterende twintig minuten niet meer in kunnen komen. Het sympathieke viertal speelt een soort van verhalende metal zoals je dat bij iedere bandwedstrijd wel een keertje tegenkomt. De goede bedoelingen ten spijt blijft er, behalve de pech, verder niets van het optreden hangen.
Het hierop volgende Oath in Stone tapt muzikaal uit het zelfde vaatje. Echter, hier worden ook nog wat bombastische synthpartijen toegevoegd om het plaatje te completeren. Het laatste nummer van hun set maakt wel wat meer indruk. De Porcupine Tree-invloeden zijn duidelijk hoorbaar, maar zorgen wel degelijk voor een verfrissend stuk muziek dat de luisteraar voor zich doet winnen.
Het piepjonge Spare Rip meent het met rapmetal te moeten doen. Dat doen ze nog wat onvast, maar de band laat wel zien over talent te beschikken. Door de zenuwachtige smoeltjes heen zie je de vijf mennekes stiekem heel erg genieten op het podium. Dat werkt aanstekelijk. Ze hebben misschien nog een lange weg te gaan, maar zodra deze jongens doorgroeien, de baard in de keel krijgen en een eigen richting vinden, belooft dit hartstikke tof te worden. De aanmoedingingsprijs moet overduidelijk naar dit charmante vijftal!
Wie zijn toch die jongens die de hele avond zo stoer gegroepeerd staan links van het podium, nabij de merch-tafel? Dat is Dr. Duval. Het gedrag maakt op zijn minst nieuwsgierig of men op het podium net zulke capriolen heeft als ernaast. De knetterharde rock-’n-roll die men zelf lo-fi-hardrock noemt is sowieso uitbundig. Ergens klinkt het nergens naar (gitarist), is het een partijtje houthakken (drummer) met een zanger/krullenbol die nogal last heeft van een overdosis aan aanstelleritis. Maar binnen deze twintig minuten valt opeens kwartje. En hoe! Stiekem is dit net zo verdomd goed als dat het dat niet is. Het zaakje groovet als een malle, gaat volledig over the top en is opruiend zoals een regelrechte oerpunkband. Dit is geen garagerock, nee, dit is je ware trailerparkrebellie. Het viertal ragt vanavond Willemeen volledig naar de klote en geeft de rest van de bands mijlenver het nakijken. Dr. Duval is de revelatie van deze Kabaal Regionaal.
Een lastige taak voor het Maas en Waalse Famous for Nothing om daar nog eens overheen te gaan. Dat lukt hen dan ook niet. Hoewel het zeker een aardige punk/hardcore-bandje betreft is de fut van de lange avond er volledig uit.
Dr. Duval gaat terecht spelen op Kabaal am Gemaal op 5 mei in Wageningen. Hologram Earth zal er ook staan middels de publieksprijs en ook het leuke Spare Rip mag er aantreden. Prima keuzes naar aanleiding van deze officieuze Kabaal pre-party.