Het album kent enkele catchy indierockers die het live vast goed zullen doen op festivals. Maar ‘Knuckles’ blinkt pas echt uit in de rustiger/eigenzinniger stukken. Dat ze dit live erg goed beheersen maakten ze al duidelijk tijdens bijvoorbeeld een kapelsessie en tijdens een kippenvel opleverend optreden tijdens Club3voor12XL, afgelopen najaar in de DRU Cultuurfabriek in Ulft. De band excelleert dan in stemmige nummers die veel uiteenlopende gevoelens in zich dragen, van subtiliteit tot uitbundigheid. De vocalen mogen in dezen ook de pathos en dramatiek brengen die zanger Koert eigen zijn. Het plaatje klopt dan volledig.
Hoogtepunt van het album is het acht minuten durende nummer I Need A Drink. Dit nummer is weliswaar het meest stevige nummer van het album, maar het kent zo’n weergaloze opbouw en intensiteit, dat het moeilijk is hierdoor niet geraakt te worden; perfect refrein en prachtige muzikale apotheose. Adembenemend nummer.
Kleine minpuntjes tijdens de beluistering van Bluebirds & Black Dogs zijn allereerst het Nederlandse accent dat toch behoorlijk opvallend is. Daarnaast vallen niet alle nummers evenveel op. Enkele momenten doet het album wat ‘gewoontjes’ aan. Dit is prima om er een radiopubliek mee aan te spreken. Maar de wat meer geoefende luisteraar zal toch wat meer diepgang of puntigheid willen om de aandacht niet te laten verslappen.
Tot slot, het eerste wapenfeit van Knuckles of Frisco is er een waar ze trots op mogen zijn. Een album dat netjes in balans is qua kwaliteit en productie. Dat kom je van een ‘nieuwe’ band niet zo heel erg vaak tegen heden ten dage. Vrijdag aanstaande (29 maart) is de plaatpresentatie in Luxor Live in Arnhem; eenmaal raden wie daar mee staat te blèren met I Need A Drink!