De arbeidsrakkers van Udarnik deelden al eerder het podium met NoMeansNo. Toen was het in Utrecht. Nu is het in hun eigen Havana aan de Waal. De drie, in overall gestoken werkpaarden zijn net zoals hun grote broers, wars van trends en compromissen. Zij produceren een vorm van noisy oerpunkrock die nog zelden hoorbaar is op de Nederlandse planken. De lompe en kale beuklijnen van Udarnik doen vooral denken aan bands als (natuurlijk) Unsane, Melvins (de drums) en Shellac (venijnigheid), maar een volledig over het hoofd geziene band als Uglystick past de vergelijking het best. Monotone en repetitieve bas, drums, vocalen en gitaarlijnen. Basaal, soms dissonant en altijd gemeen, bot en hard. ‘Them Udarnik Boys’ (zoals ze zichzelf liefkozend betitelen in derde persoon) laten deze avond horen waarom zij een beter geluid dan dat van een gemiddelde kraakkelder waard zijn. De sound moet hard en kil als een betonboor zijn en vies en goor als een oliepijp. De lekkende energietransportleidingen, daartoe trekken zij gaarne tegen ten strijde qua attitude. De muziek is daartoe de soundtrack. Wanneer de plaatwerkers op stoom zijn komen, is dit bulldozerpunkrock op zijn best.
NoMeansNo neemt afscheid
Udarnik nog lang niet
Waar vele oudjes het muzikale bijltje er al lang bij neergegooid (zouden moeten) hebben. Of weer als een halfbakken reïncarnatie op de reünietour zijn om de kas te spekken. Zijn er gelukkig ook nog bands die nooit weg zijn geweest en een constante kwaliteit als leidraad voor hun gehele oeuvre hebben. Hedenavond 4 juni in het oude Doornroosje: de punkrockers van het bijna net zo oude NoMeansNo. Het Nijmeegse Udarnik zorgt voor de passende support.
Wie ook op hun best zijn: de drie grijsaards van NoMeansNo. De drie lolbroeken nemen deze avond afscheid. Maar of dat een afscheid van het oude Doornroosje, van Nederland of van het podium is, dat blijft onduidelijk. Het trio punkrockers is duidelijk nog springlevend. Hoewel er in de loop der tijd steeds meer invloeden van andere muzieksoorten in NoMeansNo’s muziek geslopen zijn, vlammen de mannen nog steeds. De jazzy aandoende baslijnen en speelse drums (is dit de Ginger Baker van de punkrock?!) vervelen geen moment en zijn van een uitzonderlijk niveau. De gitaarlijnen houden de thema’s per nummer netjes herkenbaar. Anderhalf uur punkrock, is dat niet veel te veel van het goede? Nee, wanneer NoMeansNo het speelt, nooit. De klasse, de invalshoeken en de dynamiek, met daarbij de energieke (!) presentatie houden de aandacht met gemak vast tot het einde van de show. Als toegift wordt er een handjevol Hanson Brothers- (NoMeansNo onder een andere naam) en 1-2-3-4-Ramones-nummers uitgerammeld en dan is het gedaan. Maar gedaan tot wanneer en waar en in welke vorm, dat maakt toch wel weer nieuwsgierig. Hulde voor deze fantastische band die de uitzondering op de regel blijkt te zijn dat lieden op leeftijd niet meer met het echte vuur kunnen spelen zoals men dat ooit deed. Prachtband, die nog lang niet op is.