Through The Struggle bijt het spits af in de al direct volle zaal. Zij doen dit met hun combinatie van hardcore en metal niet geheel onverdienstelijk. Waar de band eerst garant stond voor een enorme dosis agressie en veel breakdowns, hebben de muzikanten gaandeweg steeds meer plaats gemaakt voor melodie. Through The Struggle lijkt hiermee een andere weg in te slaan, waarmee ze wellicht ook een groter publiek kunnen bereiken. Breakdowns komen bijna niet meer voor in de set, en het geheel klinkt gepolijster. Of dit een positieve ontwikkeling is, daarover zullen de meningen per persoon verschillen. Through The Struggle heeft hiermee in ieder geval een duidelijk pad gekozen.
Niet alles is echter veranderd: de energie knalt bij deze act nog steeds werkelijk van het podium af. De nieuwe frontman lijkt zowel qua zang als persoonlijkheid goed in de band te passen. Een strak optreden van een band waarvoor de komende jaren een mooie toekomst weggelegd zou kunnen zijn.
Basilisk presenteert vanavond haar debuut-EP. Deze wordt gratis uitgedeeld aan de eerste zestig bezoekers. Dat zijn alvast pluspunten! Basilisk is een nieuwe band uit de regio en speelt naar eigen zeggen ‘original stoner’. Kernwoorden daarbij zijn hard, vies en onverbiddelijk. Al snel blijkt dat er van deze woorden niets gelogen is. Als een stoomwals rolt de grotendeels trage en zware muziek over het publiek heen. Gelukkig zijn er diverse versnellingen ingebouwd, waardoor het niet té meeslepend wordt.
Toch lijkt halverwege de set de eenvoud en verveling in het optreden te sluipen, aangezien een deel van het publiek afdruipt naar het café. De onwennige presentatie kan hier ook debet aan zijn: de ritmesectie kijkt vooral naar hun instrument of de vloer en de zanger lijkt zijn plek ook nog niet echt gevonden te hebben. We kunnen ze dit niet echt kwalijk nemen, gezien het feit dat Basilisk pas kort bestaat. De muzikanten hebben een goede en vooral stevige basis gelegd waar ze op kunnen voortborduren. Wat ze doen, doen ze ook opvallend strak voor een nieuwe band.
Als je één ding aan Bandito kan overlaten, dan is het wel om een feest compleet te maken. Genadeloos strak en vol enthousiasme trakteren ze het bomvolle Merleyn op een feest van jewelste. Het is niet te merken dat ze een nieuwe drummer hebben, want hij komt feilloos mee. Het geluid is dik in orde, op het minpuntje dat de zang niet altijd even goed te horen is na.
Wie Bandito de afgelopen jaren vaker aan het werk heeft gezien, kan niet ontkennen dat ze volwassener dan ooit klinken. Op dit moment zouden ze goed kunnen aansluiten bij de Nederlandse top. Het is te hopen dat ze deze kans krijgen, want de rest van het land mag niet verstoken blijven van deze fijne klanken.
Daarmee komt er alweer een einde aan Ramblin’ Rose. Heet gewassen was het zeker! Een pluim voor de organisatie, dit concept mogen ze absoluut voortzetten!