Charmante Mud City Trash Daddies bouwen een goed feestje

Ewijkse cross-over doet het goed in Nijmeegse Onderbroek

Tekst: Eelco van Eldijk | Foto's: Hans Cras ,

Men neme een clubje vaders die het muziekleven nog lang niet moe zijn. Laat ze leven in een alternatieve woongroepering op een voormalig recreatieterrein. Stop ze in een oefenruimte en er ontstaat wat leuks. Zo leuk zelfs dat dit op de planken gebracht moet worden in den lande en mogelijk ver daarbuiten. De Mud City Trash Daddies toveren een grote glimlach op het gezicht en weten de voetjes met gemak van de vloer te laten gaan in de Onderbroek. Bij het optreden van het Groningse Läcker ontbreekt helaas een ziel.

Het duurt even voor de muzikaliteiten deze vrijdagavond in het voormalig krakershol aanvangen. Zo goed als de linkse beweging georganiseerd is, zo houtje-touwtje is de organisatie van de muziekavonden in De Onderbroek. Ergens is dit ergerlijk, anderzijds ook wel charmant. En dat laatste is de typering die de huidige muziekavond perfect past.

Charme is iets wat je jezelf niet kan aanmeten. Je hebt het, of juist niet. De mannen van De Hof Van Wezel uit Ewijk, oftewel Mud City Trash Daddies, hebben het te over. De band doet niet aan concessies, haantjesgedrag of pretentieus geneuzel. Ze doen waar ze zin in hebben. En zodra ze een instrument in de handen geduwd krijgen, maken ze er muziek mee. Dat kunnen ze alleraardigst, zoals vanavond blijkt.

 

Er wordt losjes gemusiceerd rondom zompige (dub)reggae-thema’s (probs voor diepe baslijnen met dito geluid). Naarmate het optreden vordert, steken daar steeds meer andere invloeden in. Onder andere folk komt om de hoek kijken, middels inzet van gastmuzikanten op didgeridoo en draailier. Geëindigd wordt er met een stevige scheut punkrock. Dat laatste doet enigszins gekunsteld aan, want het is wat lastig schakelen van deinende heupen naar hoekige bewegingen. Eén van de weinige punten waar de band aan zou mogen werken. Verder niets dan lof voor dit aantrekkelijke viertal en hun cross-overmuziek. Vooral de nummers met de zojuist genoemde gastmusici zijn niet te versmaden en smaken echt naar meer, veel meer! Zowel tegen de muziek als tegen goede ambiance die dit teweegbrengt is geen mens tegen bestand: ook ondergetekende stijve hark komt er aan het einde van het optreden achter dat hij zowaar een keer niet bepaald stil heeft gestaan.

Daar de Daddies er op het podium een goed feest van maken, doen de Mammies dat op hun beurt met en in het publiek. Blijkbaar heeft de halve camping deze avond oppas gevonden voor hun kroost en is hij uitgerukt richting de stad. Het zou nog lang gezellig kunnen blijven, ware het niet dat na Mud City Trash Daddies een band geprogrammeerd staat die het spelen van muziek en vooral zichzelf erg serieus lijken te nemen.

Läcker uit Groningen is een strak spelende band, maar er ontbreekt een ziel. Hetgeen pijnlijk bloot wordt gelegd door het contrast met de eerste band van de avond. Rage Against The Machine is het lichtend voorbeeld van de vier jongens. Men voegt daar wat Spaanstalige proclamaties tegenaan, maar missen de woede en oproer van de inspiratiebron. Misschien is het de niet zo handige programmering die hen deze avond de das om doet. Dus wie weet, misschien is het in een andere setting wel effectief.

Hoogste tijd om de fiets te pakken richting Ewijk, waar de grond zompig is en het volk goed.