Nijmeegs noisegeweten blijft muziek aan de lopende band uitbrengen, zeker als we nagaan wat ons komend jaar nog te wachten staat. Nu schijnt dat aan de experimentelere subgenres onderhevig te zijn (denk bijvoorbeeld aan Machinefabriek, die waarschijnlijk deze maand al aan release nummer 124 toe is). Probleem bij iedere scheet op plaat uitbrengen, is dat er mogelijk ook wel eens  minder materiaal de wereld in gekieperd wordt.

Het kunstje van Dead Neanderthals is inmiddels wel redelijk bekend in de muzikale krochten in binnen- en buitenland. Met Polaris voegt het tweetal daar nog wel degelijk iets aan toe. Zeker omdat er een kalere geluidstechniek is gebruikt. Weg is de gigantische oversturing op de saxofoon. Gebleven is het rommelige, maar raggende drumspel. Deze uitgeklede versie richt zich minder op noise, maar meer op freejazz, zo blijkt bij beluistering. 

Of dit nieuwe werk in die moeilijke wereld potten zal breken, is nog behoorlijk de vraag, maar daar zullen René en Otto niet om malen. Hun missie is om te doen waar ze zin in hebben, qua muziek. Het maakt dan ook nieuwsgierig waar het hen op termijn zal brengen. Wordt het vanaf heden getweeën lekker verder modderen in de anonimiteit, of zullen de heren weer een andere weg in gaan slaan? Polaris lijkt vooralsnog een tussendoortje. Niet bepaald een cruciaal werkje dat straks het sleutelalbum in het oeuvre van Dead Neanderthals blijkt te zijn. Maar wie weet waar we hierna mee verrast worden.