Wel, waarmee komt DONNé ET DESIRéE op de proppen? De bekende compromisloze herrie zonder pakkende ritmiek of melodie. Een beproefd recept waar de gezelligheid niet bepaald van afspat. Daarentegen spreken het venijn, gepiep en gemene gejengel boekdelen. Interessante freejazz, zo u wil. Volkomen neurotengeneuzel, zo zal een ander zal oordelen. Daarbij speelt het duo ook met langdurige atmosferischer passages, die weinig dynamiek bevatten. De op ijle gitaaraanslagen, feedback en afwijkende drumroffels, tingels en tangels  gebaseerde ‘muziek’ zal slechts een select groepje weten te bekoren. Dat is ook precies waar het de band om te doen zal zijn. Mocht het tegendeel het geval zijn, dan wacht ons een grote ommekeer in muziekland - als een breder publiek deze minimalistische composities (?) wil vreten.

Mogen de vier werkstukken op het schijfje dan tot de avant-garde gerekend worden? Nee, deze term moeten we bezigen voor echte vernieuwing. En die is ook binnen dit kleine muziekuniversum vaak ver te zoeken. Menig Japans herriemachien of postrockcombo is DONNé ET DESIRéE al spannender voorgegaan in deze geijkte experimenteerdrang. Aardige stijloefening, bij vlagen sterk resultaat, maar niet meer dan dat.