Taxidermist is in de afgelopen jaren al in vele vormen voorbij gekomen. Eens waren ze funk of stoner, toen weer intelligente rock. Nu zijn alle toetsen(spelers) overboord gezet en is er een tweede gitarist aangetrokken. Hopelijk heeft de Taxidermist nu zijn blijvende vorm gevonden, want van alle voorkomendheden is dit toch wel de beste tot nu toe. De band laat in het halve uurtje zien in staat te zijn tot het schrijven van aantrekkelijke nummers, uitgevoerd met dito spel. Het tempo ligt niet bepaald hoog, waardoor de set mogelijk wat kabbelt. Toch is het zeker goed toeven bij het optreden. Er vallen tal van invloeden te bespeuren in de muziek van het viertal. Denk daarbij aan de groovy rock van Masters of Reallity, of de sublieme nineties-gitaarrock van The Posies. De nummers zijn losjes gebouwd rondom de prachtige (!) stem van frontman Stijn. Jan, Teun en Wouter zorgen voor de koortjes en natuurlijk de muzikale balans. Taxidermist heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en is klaar voor het avontuur. Fijne hernieuwde kennismaking met dit metier, welke alles wat ooit over deze band geschreven en bevonden is, teniet doet.

Kijk, een pony! Het beest paste niet in de juten zak en buiten is het veel te slecht weer, dus ze hebben de viervoeter maar in de NDRGRND neergeplant. Het arme dier graast op de betonnen vloer en houten planken. Het vindt er slechts wat glasscherven en stoot het hoofd aan dansende benen. Wat een feest… Hoe knullig het verhaaltje in de regels hier voorafgaand is, zo zijn dat eveneens de vaste tourmaatjes van Suit and Tie Johns. Alles rammelt aan het viertal. De liedjes, de uitvoering, de presentatie. Maar o, wat is het charmant en stiekem heel erg goed. De vier Eindhovense boys zijn als The Artic Monkeys in hun begindagen. En u weet hoe het hen vergaan is. Met droogstoppel-opmerkingen als: “mooi weertje vandaag, hè”, is Lookapony nu al een standbeeld waardig. Of, als ze ooit dood gaan, dan moeten ze vereeuwigd worden door de band aan hen vanavond voorafgaand. Helden zijn het.

Het is voor Suit and Tie Johns een bewogen jaar geweest. Als een komeet knalden zij begin dit jaar uit de startblokken. De voortekenen voorspelden hen grootse bekendheid en doorbraak naar een publiek ver buiten de Nederlandse grenzen. De plaat werd overal goed ontvangen en de optredens stroomden binnen. En toen kapte de bassist er mee. En, op enkele optredens in den lande na, werd het knap stil rondom het tot trio gereduceerde bandje.  Stilte voor de storm, of is Suit and Tie Johns slechts een 5 december-stormpje in een glas water? Afgaande op het optreden deze avond durf ik er geen voorspelling daar aan te wagen. Suit and Tie Johns zijn nog steeds zéér goed. De garagepsych van het drietal is als strooigoed voor de liefhebber van het genre. Je kunt er geen genoeg van krijgen en een half uurtje is dan ook eigenlijk veel te kort. Alhoewel het dan misschien wel zal opvallen dat alle trucjes in het eerste half uur al de revue zijn gepasseerd. Spelen als drietal nodigt uit om vrijelijk te musiceren, maar toch zitten ook daar grenzen aan. Die lijken voor Suit and Tie Johns wel bereikt. Tijd om weer een volwaardig bassist of iets dergelijks in dienst te nemen. Zodat de beide gitaristen weer het echte vrij spel hebben dat hen beiden toekomt. Wil Suit and Tie Johns doorstoten tot de eredivisie in hun muzieksoort en niet in de eendagsvliegen-vergetelheid geraken, dan is het de hoogste tijd om keuzes te maken.

Maar de keuze voor deze ‘Sintersleaze’-avond, dat was een juiste!