Ooit opgestart uit pure verveling in het Land van Maas en Waal. Geen van allen had ooit een instrument van dichtbij bekeken. Doorgegroeid naar een geliefde en talentvolle band opererend vanuit Nijmegen. Een band zoals velen, die zowel hoogtepunten kent als dieptepunten, maar wel een verdomd goede.
In memoriam: Liquid Snow
Sneeuw die niet blijft liggen
Elke dag eindigt met het in bed stappen. Soms duikel je direct in een diepe slaap, soms houdt de geest je nog een tijdje bij kennis. Doormalen over dat wat je boeit. Dat laatste is tijdens een warme maandagavond ook het geval. Je denkt eens terug aan het afgelopen weekend. Wat heb je gedaan? Wat en wie heb je gezien? Wat heb je afgekletst? Opeens schiet je een gesprek met een vriendelijke bassist te binnen, met wie je gezellig hebt staan keuvelen tijdens de lange zaterdagnacht. Die bassist van dat bandje (Randy van Liquid Snow) vertelde je dat het bandje in kwestie er niet meer is. Natte sneeuw wordt dus nooit droge sneeuw.
De eerste keer dat ik van het (toen nog) viertal hoor en er wat van meekrijg, is tijdens de open praktijkavond van een geluidscursus. In cultureel centrum De Bogerd in Druten treden op een zondagavond twee bands op die door cursisten uitgemixt worden. Het eerste bandje van de avond is een lastige dobber voor de deelnemers van de cursus. De jongens met instrumenten, op het podium, hebben geen enkele beheersing over hun spel als geluid. De puisterige pubers produceren een ware puinhoop zonder enig spoor van talent of muzikaal inzicht. Het optredentje is erbarmelijk en ik ben blij dat ik voortijdig de zaal uit ben gelopen. In de wandelgangen vraag ik na hoe dit stuk ellende zichzelf noemt. Liquid Snow blijkt de naam. Ik vind het vooral heel erg Liquid Sneu.
Bij deelname van Liquid Snow aan het Pocketpopfestival is mijn verwachting van deze band op zijn zachtst gezegd dan ook zeer bescheiden. Echter, tegen alle verwachtingen in wint het kwartet de bandcompetitie. Heel het bezoekersgilde spreekt er schande van dat dit clubje rommelaars het wedstrijdje wint. Eén jurylid, dat ik eens aan de tand voel omtrent de opmerkelijk keuze, is er simpel over: “ze hebben een hit!” Ik gier over de vloer van het lachen en weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet over welk liedje dit commentaar gaat. Hits scoren is niet aan Liquid Snow besteed. Maar het jurylid krijgt wel gelijk, dit is wel degelijk een band met toekomst. Interessant genoeg om de belevenissen van Liquid Snow te gaan volgen.
Iedere zaterdagmiddag is het in Beneden-Leeuwen een kabaal van jewelste: Liquid Snow repeteert zich suf in een oude boerderij. Tot in de winkelstraat van het normaal zo uitgestorven dorpje zijn de hevige repetities te volgen. En het vele spelen werkt. De vier mennekes ontdoen zich in rap tempo van hun puistjes en ontwikkelen zich tot een sterk bandje. De band zoekt en vindt het in de indierock- en postpunkhoek, maar houdt de deur te allen tijden open voor andere invloeden. Er zijn Finaleplaatsen in de Roos van Nijmegen en Kaf en Koren. Er wordt een ep opgenomen die in een vol Merleyn in Nijmegen wordt gepresenteerd. In de behouden Achterhoek winnen ze zowaar een bandcompetitie en spelen ze op Huntenpop. Aardig wat optredens in en om de regio worden afgewerkt. Menigeen, van muziekliefhebber tot criticus, is het erover eens dat dit een bandje is om in de gaten te houden.
Toch gebeurt er in het jaar nadien helemaal niets dat erop wijst dat het bandje (inmiddels een vijftal) zich gaat voegen bij de kleine elite die doorstoot naar volwaardig en professioneel muzikantschap. Er wordt een afspraak gemaakt. Mocht er na de release van de tweede ep geen vooruitgang geboekt worden (op zowel schaalvergroting als meer optredens, met name buiten de regio), dan gooien ze er het bijltje bij neer.
Liquid Snow is inmiddels opgedroogd, ook tot achter de oren. Deze jongvolwassen band is, na het optreden op het Behind The Corner-festival in de Achterhoek (halverwege augustus 2013), klaar. Het goed bevriende vijftal splitst zich weer op in afzonderlijke delen. De broertjes Jesse en Mischa zien meer in folkmuziek. Toetsenist Jeroen gaat zich vooral op studioactiviteiten richten. Bassist Randy en gitarist Jamil besluiten gezamenlijk verder te willen met een hardere variant op het muzikale verleden. De eerste post-Liquid Snow repetitievan het tweetal loopt uit in een ware orgie van black metal, naar het schijnt. Is het de frustratie van de laatste jaren van zich af rammen, of is de start van een volgend bandje? Een bijzondere dan toch zeker! Maar ook één van de vele...
Het zal weer stiller worden in Beneden-Leeuwen, op zaterdagmiddag. Maar helaas ook op de podia. Liquid Snow verdwijnt als sneeuw voor de zon. Jammer.