Op het Valkhof Festival liet Mannheim er geen twijfel over bestaan: deze band hakt, beukt en piept en daar moet je het als toeschouwer maar mee doen. Geen genade. Hetzelfde geldt voor de debuutplaat Super-Empowered. Een plaat die je bij je haren grijpt en je meeneemt in een maniakale muzikale achtbaan. En als je daar niet tegen kunt? Dikke vette pech.

Een stoomboot die dreigend op je afkomt. Zo opent de cd Super-Empowered. En pas op! Mannheim staat aan het roer en dendert door je heen. In tegenstelling tot de Titanic zal Mannheim niet alleen door de ijsschots heen varen, de band laat er niets van heel. Hoekige vette gitaarrifs, scheurende saxofoonmelodieën, pompende bassen. Het beest genaamd Mannheim is los en met het openingsnummer Beast word je direct keihard de plaat ingezogen. De grote vraag is: hou ik dit nog zeven nummers en dik veertig minuten vol?

Het antwoord op de vraag is: met gemak. Het tweede nummer The Filth is al een stuk minder drukkend en zenuwslopend dan het openingsnummer. Hetzelfde geldt voor Watcher dat een mooie opbouw kent waarin een glansrol is weggelegd voor het samenspel tussen bas en saxofoon. Het nummer dreigt de hele tijd te ontsporen, maar vliegt uiteindelijk nergens uit de bocht.

De volgende twee nummers hebben meerdere luisterbeurten nodig voordat het kwartje valt. De nummers zitten boordevol muzikale ideeën, waardoor je af en toe niet meer weet waar deze nummers naartoe gaan. Stug volhouden en blijven luisteren loont zich echter, want dan geven beide nummers hun geheimen prijs.

Het zwaar naar postrock neigende nummer Trojan valt buiten de boot in vergelijking met de andere nummers op de plaat. Maar op de één of andere manier komt Mannheim ermee weg. Hoewel het nummer na een viertal minuten overgaat in een wederom strak beukend nummer (Invisibility) had Trojan van mij veel langer mogen doorgaan. Het is namelijk een prachtig stukje postrock waar menig band jaloers op zal zijn. Het nummer geeft je als luisteraar ook voldoende tijd om even op adem te komen voordat de laatste twee nummers je weer alle kanten op smijten.

Met Super-Empowered geeft Mannheim een visitekaartje af waar je u tegen zegt. De band weet de luisteraar zonder moeite in zijn debuutplaat te zuigen om hem daar zonder genade alle kanten op te slingeren. De plaat is echter zeker niet voor iedereen weggelegd, maar liefhebbers van bands als het Italiaanse Zu, het Belgische Galatasaray en noiserock met een scheutje jazz moeten deze plaat zeker een kans geven. Een heerlijke debuutplaat zonder genade.