Het Nijmeegse Emperors brengt hun eerste echte feit op vinyl uit. Een mooi gebaar naar de ware muziekliefhebber. Maar zal deze blij worden van het gebodene?

Mocht die muziekliefhebber een verstokte stonerrockfanaat zijn, mogelijk wel. Maar dan moet het er wel één zijn die alles uit het ‘genre’ vreet. Emperors’ Night Rider is niet bepaald een groot hoogtepunt in ‘het genre dat geen genre is’. De band heeft namelijk vijf nummers opgenomen die het live zeker niet onaardig doen, maar vanuit de studio toch wel erg magertjes klinken.

Het zijn vier vlotte tracks en één nummer meer schatplichtig aan het doomy genre, die ook bij afspelen op vol volume bezieling en urgentie missen. Geen van de nummers blijft echt hangen of biedt nieuw inzicht. Oké, vernieuwing is binnen de stonerrock/metal echt geen pre. Maar de uitgekauwde hardrock nog verder uitkauwen, levert op Night Rider niet het gewenste effect van een vertrouwd warm bad op.

Ervaring en spelkunde bezit de band genoeg, dat is qua spel zeker merkbaar. Het kleinood is strak ingespeeld, de (dubbele) gitaarloopjes kloppen goed binnen de composities en de lome bas en drumpartijen stuwen het geheel netjes op. De vocalen zijn van het type ‘love it or hate it’.

Emperors zwoegt al jaren op niet onverdienstelijke wijze. En eerlijkheidshalve, het resultaat valt van de eerste volwaardige opnamen valt (daardoor?) nogal tegen. De sympathieke gozers zal het waarschijnlijk een worst wezen wat er over hun plaatje geschreven wordt. Het is hun goed recht.

Het is vast en zeker ook niet het meest matige album dat dit jaar de revue zal passeren. Er wordt genoeg bagger de wereld in geslingerd, waar Night Rider met kop en schouders bovenuit steekt. Maar bijvoorbeeld de stevige power en live-vibe, die de band eigen is, komen er bij deze opnamen absoluut niet uit. Er zit meer in Emperors dan dat de stonerrockers op deze muffe ep laten horen.