Te zien is er deze middag niet veel. Een man achter een tafel met effectenpedalen en knopjes. Meer niet. Diegene die zijn of haar ogen sluit en zich laat meenemen door de geluiden en tonen die vanaf het podium rollen, ondergaat echter een mooie dertig minuut durende muzikale reis.

Het vertrekpunt van deze reis is een penetrant, monotoon en aanzwellend geluid. Geen rustig opgebouwde soundscape. Met piepen en donkere tonen laat Machinefabriek de luisteraar de eerste tien minuten in verwarring. Wat gebeurt er? Waar gaat dit naar toe? Komen de voorbijrijdende treinen en overvliegende vliegtuigen van het podium? Of komt er echt een trein voorbij en vliegt er daadwerkelijk een vliegtuig over?

Voordat je als luisteraar de antwoorden hebt gevonden, wordt een diepe doordringende toon over het publiek gestort. Om deze toon zwemt een statische kraak die ervoor zorgt dat alles aanzwelt tot een stormachtige zee van deinende kraakgolven. Pas na twintig minuten is een eerste voorzichtige aanzet tot een melodie te horen. Toon na toon wordt daar overheen gelegd totdat er een mooi palet van geluiden is ontstaan. Zonder volledig over de schreef te gaan zwelt alles nog een laatste keer aan en dan is er een einde gekomen aan een indrukwekkende muzikale reis.

Voor het optreden begint vertelt Rutger dat hij normaal gesproken 's avonds optreedt en niet ergens in de middag op een mooie herfstdag. De muziek zal in het donker gegarandeerd veel beter tot haar recht komen. Wie zich deze zondag gewoon heeft laat meenemen door de muziek van Machinefabriek, die heeft echter een mooie experimentele reis kunnen maken.