Dag des oordeels: Barbarella – Quid Pro Quo

Poema producties/ Bigmouth recordings, eigen beheer, 2012

Eelco van Eldijk ,

In de week dat Barbie op televisie haar eerste kind 'uitpoept', komt Barbarella ook met hun eerste totaal-product. Of dit net zo’n zware bevalling is geweest als van hun rondborstige Haagse collega, laat zich raden. Want om Barbarella is er niet zo’n wanstaltige soap gecreëerd. Feit is wel dat het Nijmeegs lekker ding er vier jaar voor nodig heeft gehad om van een goed ontvangen ep tot deze volwaardige opvolger te komen. De ins en outs over dit proces valt te lezen in het interview met de band. Hier, bij de Dag des Oordeels, bespreken wij het resultaat van de worp.

Het album Quid Pro Quo luistert in ieder geval op het eerste gehoor makkelijk weg. Anders dan de lange voorbereidingstijd doet vermoeden, glijden de nummers er met gemak in. Hopelijk verlaten ze ook niet met hetzelfde tempo het lichaam weer…

Waar Barbie haar ware aard en gevoelens toont voor gedrochtelijke emo-teevee, legt Barbarella haar ziel bloot in dit nieuwe album. Geen stoere poses meer als op de voorgaande EP (Neon City): Barbarella is tot een melodieus rockertje geëvolueerd. Slechts een enkele maal laat het wezen haar tanden zien, maar in plaats van stevig doorbijten, lacht ze breeduit. Van deze koerswijziging was al enige tijd sprake, gezien de ommeslag zeker duidelijk werd tijdens de optredens van het Nijmeegse viertal. Wat resteert is een band die muzikaal veel bewuster de zaken aanpakt. 'Catchyness' en de nadruk op het liedje, boven harde rock en felheid. Maar mogelijk dat ze er goed mee gaan wegkomen. De gematigder koers, die met dit album aangetoond wordt, gaat de band zeker meer fans opleveren. Het openingsnummer Evil Parade is zelfs zo sterk en radiovriendelijk dat het schreeuwt om 3FM-aandacht. Fijn in het gehoor liggende pop/rock met een refreintje dat minimaal een halve dag niet uit je hersenpan te branden valt. Menig nummer op dit album is opgezet naar deze hoge maatstaf. Toch blijft de openingstrack dé hit van het ablum.

Traitor is tevens een opvallende song tijdens het 35 minuten durend kleinood. Dit nummer lijkt geschreven vanuit een andere pen. Misschien dat gitarist Jaap hier een stevige vinger in heeft gehad? Aangezien hij met zijn andere band Dead Man’s Curse ook uit het vaatje Alice In Chains, broeierige sfeer en dreigende boosaardigheid, tapt. Het is een nummer dat behoorlijk afwijkt van de andere en zich mede daardoor tot één van de betere van het album ontpopt.

Het is een onomkeerbaar proces en de weg van puberaal gedrag naar volwassenheid blinkt niet uit in toename van scherpte. Maar berusting leidt tot een minder haastig en beter overdacht product. Misschien doet het wat braaf aan, maar daartegenover staat het stabieler in de schoenen. Je wordt pas echt ouder als je voor het eerst ouder wordt. Welnu, voor Barbarella is het dus zover. Na wat zoekende jaren hebben ze nu hun goed geproduceerde geluid en welgevormdheid gevonden.

Barbie mikte er met groots gebaar haar kleine er publiekelijk uit en Nederland genoot ervan. Tijdens de clubavond van 3voor12 gelderland op 6 oktober in Merleyn, maakt Barbarella hun spruit live wereldkundig. Hopelijk stevenen zij niet, net zoals collega Barb, af op een burn-out. Maar dat er voor Barbarella met dit nieuwe album op zak eveneens drukke tijden aan moeten breken. lijkt onbetwijfelbaar.