Crimson River – Demo 2011 (eigen beheer)
Mosterd na de maaltijd, deze demo van Crimson River. Ten eerste omdat het drie nummers tellende schijfje al minstens anderhalf jaar geleden opgenomen/uitgebracht is. Daarnaast vanwege de opnametechniek en de muziek. Het klinkt vooral muf en oud. Men noeme het dan ook ‘old school metal’. Hoewel er bands zijn die hier toch heel behoorlijk mee wegkomen (denk bijvoorbeeld aan Vanderbuyst), slaan de vier heren met dit thuis opgenomen werk de plank toch danig mis.
Geen enkele riff of solo blijft hangen. Het komt bij bovengetekende niet eens op om de nekspieren eens op te warmen voor een alleraardigst potje ‘bangen’. Nee, de demo van Crimson River doet het bloed niet sneller door de aderen stromen, ook niet op (jongelingen)charme... De vocalen zijn niet veel soeps, de solo’s liggen niet soepel in de basic nummers, die ook niet bepaald scherp zijn ingespeeld (toch een echt must in deze stijl). Het zwabberende resultaat verdwijnt dan ook gauw in de afvalbak. Gelukkig dat de DAR hier op woensdag vuilnis ophaalt, anders ligt deze troep nog te lang in huis. Wegwezen!
Dag des Oordeels: Crimson River en Bahbuddah
Zwabberend resultaat en prima puinhoop
De recensent van dienst werd niet erg vrolijk van twee in eigen beheer uitgebrachte producties; Crimson River leverde een demo aan die ‘vooral muf en oud’ wordt bevonden, terwijl de muziek van Bahbuddah als ‘simpelweg niet puntig en/of strak’ wordt beoordeeld. Dit laatste drietal wint het nog wel van een oosterse massage.
Bahbuddah – S/T (eigen beheer)
Nog meer ouwelullenwerk… Is het weer 1991?! De rammelende bandjes komen uit alle holen en gaten gekropen om hun versie van punk nieuw leven in te blazen. Velen bleven steken in de (schoolbandjes)marge. Een enkeling wist in de slipstream van de grunge mee te liften naar klein succes. Bahbuddah zou hier rechtstreeks tussen te plaatsen zijn. Een band die het niet moet hebben van hoogstaande techniek, noch inventieve songwriting. De kracht komt evenmin vanuit het hechte samenspel; Bahbuddah moet het hebben van charme.
De drie ‘over de datum’-mannen van deze speelse jongerenmuziek anno jaren negentig zitten blijkbaar in hun tweede jeugd. Of is de midlifecrisis al vroeg ingevallen? Ach, het plezier om te musiceren doet het bloed kruipen waar het niet gaan kan. Alles, maar dan ook alles rammelt aan de negen nummers op het schijfje van Bahbuddah. Vele valse noten worden gekraakt, gitaren staan op het standje ‘jengelen’, bas en drums zijn wel heel erg losjes om de frontman heen geweven en de productie doet op z’n zachtst gezegd erg lo-fi aan. Muziektechnisch is het simpelweg niet puntig en/of strak.
Toch blijven de deuntjes stiekem wel lekker hangen en tja… was dat niet ooit de essentie van leuke liedjes? Lekker blijven hobby’en mannen! Psychedelic Desert is zelfs een prima puinhoop om de hoofdpijn van de vorig beluisterde demo over ‘het rood’ heen te jagen! Daar kan geen oosterse massage tegenop…
Schrijver dezes laat het hier maar bij, trekt wat klassiekers uit de puberperiode uit de kast en waant zich weer even lekker vijftien…