De afgelopen week is, net als de eerste week, ontzettend snel voorbij gegaan. Sinds de laatste update zijn we als een stel toeristen New York City doorgetrokken en sliepen we twee nachten op rij in een ruim appartement in Brooklyn. Pas vlak voor vertrek viel ons een ingelijste foto in de keuken op, waarvan we na een stap achteruit met een kop thee in de hand konden zien dat de afgebeelde scène in diezelfde keuken was opgenomen. De still van de scène in kwestie was niets minder dan een flink harde pornofilm, dames en heren. Bij dezen kan ik dat dus ook van mijn lijstje afstrepen; ik heb in het verleden al in voormalige ‘drugs rehab’ in de UK mogen slapen, en nu kan ik aan dat lijstje een ex-pornostudio toevoegen. Geen slecht resultaat! Overigens werd ons wel op het hart gedrukt dat de huidige bewoners het appartement grondig schoon hebben gemaakt voor hun intrek.

Vanuit Wilmington, North Carolina hebben we een nacht doorgereden om op tijd in Gainesville aan te komen, wat ook een soort jetlag-gevoel geeft. Vooral als je eerst 300 kilometer hebt gereden en dan nog bijrijder bent geweest tot 8 uur ‘s ochtends. Maar na aankomst in het zonnige, warme Florida valt er weinig te klagen.

Zoals eerder gezegd is Gainesville, Florida het eindpunt van het Noord-Amerikaanse deel van deze tour. Drie dagen lang vindt hier een uniek festival plaats, met een fantastische sfeer en bezoekers van over de hele wereld.  Sommige Australische bezoekers hebben we al in Massachusetts ontmoet, en gaandeweg tijdens shows onderweg naar Florida weer gezien. We zijn duidelijk niet de enigen die langs de kust naar het zuiden reizen. Onder de persoonlijke hoogtepunten die ik heb gezien op FEST zijn PJ Bond, Restorations, Astpai, RVIVR, Iron Chic en Red City Radio. Onze eigen show ging ook erg lekker: geen stampvolle zaal (wat ook erg moeilijk is als op elk moment van de dag tien bands tegelijk spelen), maar wel een degelijk publiek dat erg meeging in wat we deden. Kwaliteit boven kwantiteit.

De andere shows afgelopen week waren relatief tof, qua bezoekersaantal. Relatief, omdat veel mensen de bands op FEST gaan kijken en niet in de dagen vlak voor het festival. In Richmond, Virginia hadden we voor het eerst geen slaapplaats, bijna tot aan het einde van de avond. Dit komt overigens best vaak voor in de USA, maar we hebben tot nog toe geluk gehad. Op het laatste moment maakten we gelukkig kennis met Tyler, die in een heel mooi appartement bleek te wonen en ons een plek aanbood om te overnachten. Alsof dat nog niet gastvrij genoeg was, kregen we er een ontbijt van hem bij en gaf hij mij nog een boek mee om te lezen onderweg.

Terwijl ik dit zit te schrijven, is FEST voorbij en vliegen we over één dag alweer door naar Brazilië. Om alle clichés over groupies en rock-‘n-rollverhalen maar eens te ontkrachten, onze plannen voor deze dag: tourstatistieken doen, was draaien, tourfilmpjes monteren en ondertitelen en wegsturen, tassen opnieuw inpakken, troep weggooien, kaartjes wegsturen naar vrienden en familie, bijslapen, de huurauto schoonmaken en hopelijk de laatste plak pizza voor lange tijd. En natuurlijk logistiek vooruitkijken wat er allemaal te doen staat in Brazilie.

Vorig jaar heb ik deze zin ook al eens in een verslag verwerkt: er zijn altijd twee soorten shows, goed of slecht. Gelukkig heb ik, voor mijn gevoel, iedere avond lekker gespeeld. Ook vroeg iemand deze week wat er nou zo leuk is aan wat we doen. Ik stond eigenlijk een beetje perplex van deze vraag (of ik was te moe om erover na te denken), maar Riekus zei het heel mooi binnen een paar seconden: het tofste van toeren is waarschijnlijk wel het ontmoeten van zo veel nieuwe mensen.

Zo! En dan nu bijslapen en me opmaken om weer 24 uur te gaan reizen.