Op het moment van schrijven zitten we op dag 5 van de tour, en terwijl ik schrijf is op de achtergrond de Australische band Anchors aan het spelen. Later vanavond zal No Trigger nog spelen, die hier een ‘hometown show’ spelen. Het is dan ook een drukte van jewelste in de bovenzaal van Ralph’s Diner.

We zijn aanbeland in de stad Worcester (of stadje: het was te donker om te zien toen we binnenreden). Vanavond hebben we mogen eten bij de ouders van de drummer van Smartbomb, een band die hier heel populair is en vanavond nog op de planken gaat. Zijn ouders wonen in een typisch authentiek Amerikaans huis ergens in de omgeving van Worcester.

Tijdens het eten heb ik gepraat met de vader van de drummer over hoe ‘overwhelming’ Amerika voor me is, aangezien het voor mij de eerste keer touren is hier (voor Riekus is het de derde keer en voor Willem alweer de vierde keer; zij zijn in ieder geval meer gewend aan de Amerikaanse cultuur dan ik). Ik loop soms letterlijk als een kleuter mijn ogen uit te kijken hoe het er hier aan toe gaat: de voor mij achterlijk grote wagens waar iedereen in rondrijdt, de ‘all-you-can-eat’ restaurants en de Wall Mart waar je 24 uur per dag kan shoppen en gewoon op de parkeerplaats in je auto mag slapen. Tegelijkertijd voelt alles ook heel erg vertrouwd, omdat we sommige aspecten van het leven hier keihard gekopieerd hebben in Europa.

De tour loopt voorspoediger dan we hadden verwacht: de eerste show speelden we in Montreal (Canada) waar mensen meezongen en –schreeuwden; een mooie start. Het doet ons ook weer overwegen om hier snel terug te keren, omdat we de contacten hebben liggen. Zo makkelijk kan het soms werken. De daaropvolgende shows in Albany en Rochester (beide in ‘upstate’ New York) pakten ook goed uit, hoewel Riekus en ik onze stemmen al een beetje kwijt zijn. Ik van mijn enthousiasme en Riekus, denk ik, van het slechte Amerikaanse bier en de sigaretten die niet voldoen aan zijn nicotinestandaard.

Ondertussen hebben we de afgelopen nachten in het huis van Will (bassist van After The Fall) en Jimmy geslapen. Het is een huis van rond 1870, helemaal opgetrokken uit hout, zoals veel van de huizen hier. Superfijn om een paar dagen een vast verblijf te hebben! De luxe van een ‘thuis’ heb je niet zo vaak op tour. En de omgeving is echt schitterend: de herfst doet voorzichtig zijn intrede en maakt daarmee van het bosrijke New York een kleurrijke omgeving. Daarbij is het met een graad of 20 nog lekker zacht buiten. En met onze voor 15 dollar gekochte slaapzakken van honderd procent polyester heb ik in ieder geval een goed idee hoe een boterham in een boterhammenzakje zich moet voelen.

Voor het vervoer op deze tour hebben we een Chrysler minivan gehuurd, of zoals ze dat hier noemen: een ‘soccer mom van’. Al met al lekker ruim: een zevenpersoons auto met zijn vieren, met ruimte genoeg voor onze bagage. Wij zijn dan wel een driemansband, maar onze Schotse vriend en singer-songwriter Mark McCabe reist de komende weken met ons mee. Hij speelt ook op The FEST in Florida, waar wij volgende week het Amerikaanse deel van onze tour eindigen. FEST is ook meteen de voornaamste reden dat we hier zijn: een van de grotere Amerikaanse (punkrock)festivals waar we dit jaar voor de tweede keer spelen.  Op de shows die wij spelen probeert Mark zo goed en zo kwaad als het gaat tussen de bands door een paar liedjes te spelen op zijn net gekochte Taylor Mini gitaar, waar hij erg mee in zijn nopjes is.

Tot dusver het eerste deel. Morgen gaan we naar New York City waar we komende twee shows gaan spelen in Manhattan en Brooklyn. Ik kan niet wachten!