Het uit Bennekom afkomstige Dr. Duval mag voor een handvol vrienden, familie en bekenden de vierde editie van Slapeloosheid openen. Deze vier heren maken naar eigen zeggen garagepunk. Als ‘garage’ staat voor alles dat rammelt en niet zuiver of strak gespeeld wordt doen ze hun naam eer aan. Met punk heeft het, misschien op hun houding na, niet zo heel erg veel van doen. Lo-fi hardrock is mogelijk een betere benaming. Het viertal is niet charmant, musiceert houterig en blinkt niet uit in aantrekkelijke composities. Het rommelige optreden zal niet als heuglijk de boeken in gaan, maar Dr. Duval verdient wel respect voor het maken van eigenwijze en a-commerciële keuzes.
Birth Of Joy is al lang geen onbekende meer op de regionale podia. Het schurende drietal wordt zowel op handen gedragen als verguisd om hun bluesy rock met psychedelische uitspattingen. De band is wat betreft optredens enigszins wisselvallig. Menigmaal valt het kwartje de juiste kant op (zoals bijvoorbeeld op Polderpop, Rock Royale en Club3voor12 in de Dru). In zo’n geval staat er geen maat op Birth Of Joy en speelt men alle bands op de rest van het programma eigenhandig naar huis. Andere keren is het van een wat minder niveau; op zulke momenten mist de band de echte spirit. Helaas is dat vanavond zo. Het drietal speelt twee optredens op dezelfde avond en deze in Arnhem is daar de eerste van. De jongens lijken in te houden om energie te sparen. Ze spelen niet alsof de duivel hen op de hielen zit. Hoewel ze tegen het einde van de set wat losgaan, kan dit niet verbloemen dat dit degelijke optreden een doordeweeks karakter heeft en niet gerekend kan worden tot een hoogtepunt in de Birth Of Joy zegereeks.
Het volstrekt onbekende Aqua Nebula Oscillator doet Arnhem aan als enige Nederlandse halte in hun tour. De oplettende programmeur heeft een neus voor dit soort bands. Zechs Marquise was enkele weken geleden fenomenaal en in december staat met Virus weer zo’n bijzondere band op het programma. Vanavond eerst echter de fransozen met de uitgebreide naam. Voorheen was Aqua Nebula Oscillator een viertal met een frontvrouw als vocaliste. Inmiddels is de band verworden tot schuchter mannentrio, waarbij de gitarist de ver- dan wel misvormde vocalen voor zijn rekening neemt. Het optreden start tamelijk onzeker en eigenlijk blijft het dit ook tot aan het einde van de set het geval. De band lijkt hun relatief korte nummers op te hebben gebouwd vanuit jams, dus van echte liedjes is geen sprake. Het uiterst psychedelische karakter van het plaatwerk van Aqua Nebula Oscillator komt in de liveset niet tot uiting. Wat resteert is een rommelig spelend stonertrio dat worstelt met zichzelf en de leeglopende zaal. Het geluid werkt eveneens niet mee, maar dat euvel hebben alle bands deze avond.
Onbekend maakt zeker niet onbemind. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Zeker wat betreft de boekingen van dit soort interessante bands. Volgende keer beter, en hopelijk voor alle bands in de toekomst: een beter gebalanceerd geluid!