CONCERT
Molly Nilsson, Boog, donderdag 19 juli 2012

Muziek
Dromerige jaren tachtig synthpop

Plus
Als je van de jaren tachtig houdt, dan zit je bij Molly Nilsson op de eerste rij. Haar synthpop is namelijk doordrenkt met de sound uit die tijd. Met een prachtige diepe donkere stem, die soms doet denken aan een kruising tussen Alison Moyet en Tara Cross, slingert deze Zweedse 'ijskoningin' dromerige ballads het publiek in. Sluit je ogen en je gaat op een mooie muzikale reis naar een tijd toen er slechts drie televisiezenders bestonden, de mobiele telefoons nog moesten worden uitgevonden en de oorlog koud was. Wie zijn of haar jeugdherinneringen van een nieuwe soundtrack wil voorzien, doet er goed aan haar platen aan te schaffen.

Min
Aan haar podiumpresentatie moet ze nog veel werken: die is er namelijk niet. Op een klein intiem podium werkt haar statische optreden vast en zeker. Op een groter podium, zoals Boog, ziet het er echter niet uit. Je blijft het hele optreden hopen dat er iets gebeurt, maar het is slechts ijdele hoop.

Conclusie
Met haar lekkere sfeervolle muziek neemt Molly Nilsson het publiek mee op een muzikale reis in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Je kunt dan beter je ogen sluiten en er zelf beelden bij verzinnen, want op het podium gebeurt niets.