Rond half elf geeft El Jando de aftrap in een behoorlijk gevulde zaal. El Jando speelt een combinatie van electro/techno, rock, drum and bass, dubstep en house. De driekoppige band (toetsen, drums en gitaar) speelt zowel eigen nummers als covers. Het is veel, erg veel wat deze band op het podium laat horen. Effecten met tuinslang en gitaar à la Peter Frampton, feestmuziekjes, drum and bass en nog veel meer. Van disco tot techno. Van rock tot house. Het is bij vlagen vermakelijk, maar niet altijd goed. De grote lijn ontbreekt en hierdoor klinkt het geheel erg rommelig. Het zijn ongetwijfeld prima muzikanten, maar de band zou er goed aan doen te kiezen voor een meer consistente stijl. Dit biedt meer kansen op een eigen publiek. Afwisseling is goed, maar dit gaat te ver.

Het energieke Johnny Camaro speelt onvervalste rock met een vleugje punk. De band stampt en ragt. Het publiek doet mee en heeft duidelijk plezier. Een aantal nummers passen goed bij het lekkere rauwe geluid van de zanger. Bij andere nummers wordt het geluid van de zang juist weer té rauw en neigt het meer naar schreeuwen, zoals in het metal genre. De band is gegroeid sinds het optreden dat ik een jaar geleden van ze zag. Het is nu een echte rockmachine, met meer eigen smoel.

Tegen twaalf uur betreedt The Gospel het podium. De oude portable Hammond en twee echte Leslie boxen, met draaiende speakers, vallen meteen op. De band speelt rock, gelinkt aan de jaren zeventig en tachtig. Echte liedjes, een goede sound, uitstekend gearrangeerd en strak gespeeld. Ondanks de retrosound heeft de band toch een geheel eigen geluid. Het lekkere stemgeluid van de zanger past prima bij de muziek. Dit is een goede band met uitstekende muzikanten, muzikaal klopt alles. Deze band kan zo op de grotere podia. Behalve dat het lage register van het hammondorgel en de bas elkaar wat in de weg zitten, en het midden en hoge register van de Hammond niet goed worden uitversterkt, is het een topoptreden. Chapeau voor The Gospel.