Na een lange tijd wachten, want de optredens beginnen anderhalf uur te laat, mag Sister Johnson aan haar setje beginnen. Nou, setje kan het niet genoemd worden. Sister Johnson speelt een klein uur vol. Veel te lang voor een band met een relatief beperkt repertoire. Het viertal grossiert in rock-’n-roll- en bluesclichés, die aan elkaar geplakt worden door wat gezamenlijke shouts. Deze komen nauwelijks over en zijn natuurlijk al  veelvuldig getest en bewerkstelligd door een band als Jon Spencer Blues Explosion. Wanneer Sister Johnson zich wat meer zou beperken tot een half uurtje puntigheid zou de impact veel groter kunnen zijn. Wat nu resteert is een uitputtingsslag in degelijkheid.

Op wat foutjes en enkele technische ongemakken na, wordt het optreden wel gedegen afgewerkt. Vooral de drummer valt op met zijn elementaire gehamer en inlevingsvermogen. De rest van de band staat letterlijk in het donker omdat de lampen van het café totaal onbenullig op de muur achter drummer zijn gericht, in plaats van op de gehele band. Maar dit zet de slagwerker, meestal weggestopt in een donkere hoek achterop het podium, eindelijk wel eens wat meer in het zonnetje. De sportievelingen op de skatebaan trekken op deze manier echter meer de aandacht dan het podium.

De volgende band die aantreedt op de pallets is Audio Outrage. Het jeugdige viertal heeft blijkbaar de hulp ingeroepen van een heel legertje aan vrienden en kennissen om voor roadie te spelen. Deze lijken dan ook serieuzer met de zaken bezig te zijn dan de band zelf. Al moet gezegd dat het chaotische viertal duidelijk vooruitgegaan is ten opzichte van zijn vorige optredens. De nummers worden strakker uitgevoerd en beginnen zowaar echt op composities te lijken. Hoewel er veelvuldig leentjebuur wordt gespeeld bij bands als Danko Jones, QOTSA en Eagles of Death Metal, begint het zooitje ongeregeld wel meer en meer op een echte band met aantrekkelijke songs te lijken. Ook hier springt de drummer het meest in het oor, voornamelijk door zijn vocale bijdragen die verder reiken dan die van de eigen zanger/gitarist/frontman. Een zowaar niet onaangenaam  en behoorlijk onstuimig optreden.

Aan Captain Ortega de taak om deze matig bezochte avond af te sluiten. De testosteron-rockers weten hoe ze dit moeten aanpakken en zorgen dan ook voor een nette rockshow. De band schiet puntig uit de startblokken, neemt daarna gas terug voor o.a. een draak van een stadion-meezinger en werkt van daaruit verder naar een stevig slotakkoord. Het optreden blinkt nergens in uit, maar mag ook zeker niet afgedaan worden als slappe hap. In plaats van in spierbundels en vervlakking mag Captain Ortega zich wat verder verdiepen in dynamiek. Het clubje is goed op elkaar ingespeeld en weet te vermaken. Nu nog een paar echt pakkende nummers schrijven en dan kan een volgende stap worden gezet.

Al met al is deze Friday Night een gezellige ons-kent-ons-avond, die wel wat meer aandacht verdient. Niet alleen van het muziekminnend publiek, maar vooral ook vanuit Waalhalla zelf.