De Engelsman Tim Holehouse opent de avond met een optreden vol met folk, blues en heel veel humor. Wie gelikt gitaarspel of zuivere zangpartijen verwacht, komt van een koude kermis thuis. Het gitaarspel van Tim Holehouse rammelt van alle kanten en zijn stem verwacht je eerder bij een grunge- of indiebandje. Mede dankzij het spelplezier en de grote dosis humor mag het resultaat er echter zeker zijn. Het aanwezige publiek stampt en klapt vrolijk mee als Tim Holehouse vol overgave zijn nummers speelt. Als er tegen het einde van zijn set al twee snaren zijn gemold zegt hij dan ook lachend: “Two strings are broken. Man, I fucking mean this!” En dat was goed te horen en te zien bij dit vrolijke optreden.
Fruit Of The Original Sin betreedt vervolgens het podium van Camelot. Normaliter brengt deze Nijmeegse band een combinatie van Smashing Pumpkins en Nine Inch Nails. Deze avond geeft Fruit Of The Original Sin echter een akoestisch optreden weg. Ondanks een zeer matig geluid laten de vier heren zien dat zij stuk voor stuk prima muzikanten zijn. Ontspannen werken zij zich moeiteloos door hun set heen. Helaas blijft het hier ook bij. Iedereen kent zijn partijen en speelt deze zonder problemen. Van onderling contact, spontaniteit of improvisatie is tijdens het optreden weinig tot geen sprake. Hierdoor oogt het allemaal erg statisch. Daarnaast is het vervangen van elektrische apparatuur door akoestische instrumenten niet genoeg om een goed nummer over te houden. Een nummer als Infernal Machine dat op de cd Beneath The Surface lekker beukt en waarmee je keihard wilt meeblèren, blijft in de akoestische versie niet helemaal overeind. Er ontbreekt een aparte bewerking, iets extra's waardoor het nummer ook akoestisch goed klinkt. En dat geldt vanavond helaas voor meerdere nummers die in de originele versies lekker klinken, maar akoestisch iets missen. Met dit optreden heeft Fruit Of The Original Sin, wellicht onbedoeld, aangetoond dat de band een echte rockband is die elektriciteit nodig heeft.