Merleyn kleurt romantisch gedempt rood licht en met vage, zweverige geluiden laat Amatorski ons wachten. Als de band plaatsneemt wordt het direct muisstil. Terecht. Met weinig, zachte, uitgesproken woorden en bescheiden, fluisterende, klanken vertellen de bandleden ons hun verhaal. Inne Eysermans’s stem galmt kalm, rustig, haast lieflijk en wordt af en toe bijgestaan door gitarist Sebastiaan Van Den Branden. Inne begeleidt zichzelf op piano en wordt versterkt door een contrabas, synthbas, drum, elektrische gitaar, vibrafoon en keyboard.
Al gauw is de vergelijking met Portishead en Sigur Rós gemaakt. Muziek die vraagt om aandacht. Melancholische, dreigende filmmuziek. Elk geluidje, glasgerinkel, gemompel, een kuch of fototoestel haalt je uit de trance. Naar deze muziek moet je luisteren. Stil, alleen, misschien wel door een koptelefoon, met in de hand je speeldoos met een ronddraaiende ballerina.
De drum en bas staan hard, de microfoon zacht. De muzikanten hebben al het overbodige weggelaten en spelen zo rustig dat er geen zweetplek te bekennen is in hun gebreide truien. Iedereen staat met ingehouden adem te luisteren. Het licht dat mee flitst met de beats schijnt in de ogen van het publiek, je zou er bijna je ogen door dicht willen doen. En laat deze muziek zich daar nou perfect voor lenen.
Amatorski speelt vanavond 10 nummers voor ons, wat eigenlijk neerkomt op hun gehele repertoire van twee ep´s. Als het prachtige nummer Soldier wordt ingezet, loopt de Octapad, de bassdrum, vast. Het nummer wordt afgebroken. Inne baalt duidelijk: ‘De snaar was ook al gesprongen… Misschien kunnen jullie een drankje halen?’ Snel doet Hilke wat trucjes op zijn computer en zetten de bandleden het nummer weer in. Sympathiek klapt de zaal voor poging twee, die iedereen kippenvel bezorgt.
Als Amatorski afsluit met de hit Come Home (ja, van die Spa Reine reclame) stroomt er een golf van ontlading door de zaal. Uitademen was nog nooit zo lekker geweest.