“Mag ik al? Mag ik al?” vraagt Sophie Veline ongeduldig terwijl ze op haar horloge kijkt. Ja, je mag! Met een grote glimlach neemt ze plaats met haar gitaar op schoot. In haar eentje op het podium in de theaterzaal van Huis van Puck. Een groot podium. Links en rechts de coulissen, in het midden een krukje met één versterker en één microfoon. “Hallo.”

Als ze begint te zingen, is het muisstil in de zaal. Woord voor woord volgen we haar belevenissen en gedachten. Met rode lippen en rood haar brengt ze gevoelige, poëtische, Nederlandstalige luisterliedjes. Achter haar is groot een analoge vage foto van een straat met dansende lichtjes geprojecteerd. Aan de hand van deze foto heeft ze een liedje geschreven, een “experimenteel fotoliedje”. En even lopen we met haar door deze betoverende straat.

Achter Peter Lada is een zwart-witfoto geprojecteerd met daarop een lege gymzaal. Hij zag de foto en “moest er een liedje over schrijven.” Uit dit liedje ontstond een personage dat hem inspireerde meerdere nummers over te schrijven. Vier droevige, sombere nummers, die samen één verhaal maken. Muzikaal niet zwaar ondersteund, Peter zet liever de tekst centraal.

Peter zit er relaxt bij met naast hem op de grond een notitieblokje en een biertje. Zijn stem en rake teksten laten de oren klapperen. Op de tribune is alleen het geklik van een fotograaf te horen. Als hij een slokje bier neemt, roept iemand “Waarom mag jij wel in de zaal drinken?” Hij antwoordt: “Jeroen, jij hoort je gewoon stil te houden als publiek. Het gaat nu even om mij." En zo is het.