Een ouderwetse nacht stampen en beuken dus. Weliswaar uitverkocht, maar de avond voelt nergens te druk aan. Wel heel gezellig. Dat mag ook gezegd worden: Doornroosje kent een verleden van weinig incidenten. Bezoekers gaan over het algemeen met respect met elkaar om.

Doornroosjes eigen danceprogrammeur Darko Esser en Benny Rodrigues nemen de hele avond de grote zaal voor hun rekening. De heren hebben een lange adem, ook omdat ze hetzelfde kunstje de nacht ervoor al in Studio 80 in Amsterdam flikten. Het begin van hun set staat vooral in het teken van een flinke beuk. Het doet wat monotoon aan en is weinig melodieus. Het kan de dj’s echter niet worden verweten dat ze niet over een lijn hebben nagedacht. Ze zetten met de muziek een coherent verhaal neer en zijn dol op freaky samples die opkomen en weer verdwijnen. Het geheel gaat vergezeld met een flinke bak acid, waarmee vroegere tijden herleven.

D-Ribeiro, Tenpa Singh en Jorge Spencer vormen het drietal in de kleine zaal. De dj’s zetten een degelijke avond neer met fijne beats, maar het is misschien wat te soft. Het verschil met de andere zaal is wel erg groot. Ze kunnen maar moeilijk tegen het geweld ervan opboksen, waardoor deze ruimte vooral de eerste helft van de avond een ontmoetingsplaats voor voorbijgangers is. Dat kan uiteraard niet de bedoeling zijn, maar verkeerd is het allerminst.

De finale in de grote zaal is er eentje voor in de boeken. Als je je ogen dicht doet, waan je jezelf kort ergens anders. De muziek klinkt even alsof er een hardrockband met goede zin staat te spelen. Het hakt en het schuurt. De zaal is uitbundig.